Interstellar (2014) – Recensie

Als er één film is waarover het afgelopen jaar veel is geschreven dan is dat wel Interstellar. Na de release werden m’n mailbox en Feedly overspoelt met recensies, nieuwsberichten en allerlei stukken die de theorie achter de film nog verder probeerden uit te leggen. Het was een ware overload aan informatie en voor mij dan ook een reden om niet ook dat nog iets aan toe te voegen.

Ik kon me prima vinden in de negatieve aspecten die over de film geschreven werden. Er waren genoeg momenten in de film die niet logisch waren, het emotionele aspect werkte niet altijd zoals het zou moeten en bepaalde karakters waren onvoldoende uitgewerkt, maar toch vond ik het zelf een indrukwekkende film. Christopher Nolan is er namelijk in geslaagd om visueel een overtuigende wereld neer te zetten en daarnaast diverse wetenschappelijke concepten op simpele, begrijpbare wijze uit te leggen. Het concept van relativiteit is ingewikkeld, maar hij slaagt er in om het toegankelijk te maken.

Het is iets wat me altijd gefascineerd heeft en na het zien van de film kreeg ik zin om er meer over te weten te komen, wat overigens ook geldt voor het concept van meerdere dimensies. Door Interstellar ben ik Cosmos gaan kijken en legde ik ook een link tussen deze film en het pas verschenen Predestination. Is Interstellar een film die je gezien moet hebben? Ja, maar dat hoeft niet te betekenen dat je het automatisch ook een goede film zal vinden. Het zet in ieder geval aan het denken en als het mensen inspireert om de wetenschap in te gaan (wat ik me goed kan voorstellen), dan is wat iemand van deze film vindt totaal onbelangrijk.