Sam Rockwell werd op 5 november 1968 geboren in San Mateo, California. Toen z’n ouders gescheiden waren was het z’n vader die hem opvoedde. Op 10 jarige leeftijd maakte hij z’n toneeldebut in een komedie sketch waarin hij Humphrey Bogart speelde. Hij ging naar de San Francisco School of the Arts, maar besloot te stoppen. Hij ging naar een alternatieve middelbare school die z’n interesse in acteren stimuleerde. Nadat hij afgestudeerd was acteerde hij in een onafhankelijke film en verhuisde naar New York. Z’n eerste filmrol was in Clownhouse (1989). Daarna speelde hij kleine rollen in TV shows (NYPD BLUE, Law & Order) en films (Last Exit to Brooklyn, Teenage Mutant Ninja Turtles). Hij verdiende nog niet genoeg om er van te kunnen leven, maar begon wel langzaam een naam op te bouwen. Hij speelde in Galaxy Quest, A Midsumer Night’s Dream en Charlie’s Angels. Zijn rol in Confessions of a Dangerous Mind en Matchstick Men hielpen hem verder om een plek in Hollywood te creëren. Sindsdien speelde hij in veel grote film, maar nam ook nog steeds rollen in onafhankelijke films.
Van links naar rechts: Clownhouse, Last Exit to Brooklyn, Teenage Mutant Ninja Turtles, Strictly Business, In The Soup, Jack and His Friends, Light Sleeper, Somebody to Love, The Search for One-eye Jimmy, Drunks, Glory Daze, Mercy, Basquiat, Box of Moon Light, Lawn Dogs, Jerry and Tom, Safe Men, Celebrity, A Midsummer Night’s Dream, The Green Mile, Galaxy Quest, Charlie’s Angels, BigLove, Made, Heist, 13 Moons, Welcome to Collinwood, Stella, Confessions of a Dangerous Mind, Matchstick Men, Piccadilly Jim, Robin’s Big Date, Joshua, Snow Angels, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Woman in Burka, Choke, Frost/Nixon, The Winning Season, Moon, Gentlemen Broncos, Everybody’s Fine, F–K, Cowboys & Aliens, The Sitter, Napoleon Dynamite, Seven Psychopaths, The Way Way Back, A Single Shot, Better Living Through Chemistry.
Wat is jouw favoriete Sam Rockwell rol?
Lees ook:
[cgview tags=rollen num=5 orderby=rand lightbox=0 size=120×120]
Pingback: Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017) – Recensie | De Filmkijker