La Jetée (1962) – Recensie

In de opening wordt La Jetée betiteld als een fotoroman, een term die meteen vragen oproept. Wanneer je echter deze film bekijkt dan wordt al snel duidelijk waarom het die titel heeft gekregen. De film bestaat, één “bevrijdende” uitzondering daargelaten, geheel uit foto’s gecombineerd met een voiceover die een verhaal vertelt. Het is alsof er aan je wordt voorgelezen uit een prentenboek. Het is daarom een filmervaring als geen ander.

In een wereld waarin de derde wereldoorlog het oppervlak van de aarde door straling onbewoonbaar heeft gemaakt, woont iedereen in slechte omstandigheden onder de grond. Om de wereld te verbeteren worden er experimenten op mensen gedaan. Het doel daarvan is om in de tijd te reizen om zo tot een oplossing te komen. Er lijken geen proefpersonen te zijn die dat aankunnen en overspoeld worden door indrukken. Er is echter één man die zo’n sterke herinnering heeft aan een gebeurtenis op het vliegveld dat het beeld dat hij toen zag er voor zorgt dat hij verder kan gaan dan anderen voor hem.

Met een speelduur van slechts 28 minuten is het een intense ervaring, waarbij de harde, indringende zwart wit foto’s je na de film als herinneringen achtervolgen. Daarmee weet regisseur Chris Marker te bewijzen dat foto’s soms krachtiger kunnen zijn dan bewegende beelden. Het is een film die eigenlijk geen film is en waarbij je dus eigenlijk niets kunt zeggen over het acteren, omdat daar geen sprake van is. Het draait allemaal puur om het verhaal en de beelden die je daarbij ziet. Voor degenen die na het zien echter het gevoel hebben dat dit beter uitgewerkt had kunnen worden in een lange speelfilm dan kan dit: 12 Monkeys is namelijk geïspireerd door La Jetée.