Met een titel als Dear White People weet deze film meteen het nodige stof doen opwaaien. Het roept de kijker op om te luisteren, om uit te vinden wat de boodschap is die gehoord moeten worden. Weet debuterend regisseur Justin Simien dat overtuigend te doen?
Deel van het opgroeien is het vinden van je eigen identiteit, stem en plek in de maatschappij. Op de universiteit van Winchester proberen vier zwarte studenten die te vinden, waaronder Sam White (Tessa Thompson), de presentatrice van de radio show Dear White People. Met haar uitgesproken, Black Panther achtige ideeën laat ze een duidelijk geluid horen en komt zelfverzekerd over. Een imago dat ze graag richting haar medestudenten in stand houdt, maar toch worstelt ze intern met andere gevoelens, doordat ze een blanke vriend heeft die ze stiekem ziet. Lionel Higgins (Tyler James Williams) is juist iemand die nergens bijhoort en bij geen enkel studentenhuis z’n draai kan vinden. Troy Fairbanks (Brandon P. Bell) heeft als zoon van de rector ook een imago hoog te houden en moet daardoor veel stiekem doen (zoals joints in de badkamer roken, zodat z’n vriendin dit niet doorheeft). De laatste is “Coco” Conners, die uit een achterstandswijk komt en graag mee wil spelen in een reality show, maar laat weten dat ze niet is zoals men van haar verwacht. De karakters lijken initieel erg stereotiep te zijn, maar naarmate de film vordert worden andere kanten van de karakters belicht.
Alhoewel de film bestempeld wordt als komedie valt er relatief weinig te lachen en voelt het geheel een stuk langer aan dan 108 minuten. De belangrijkste reden is dat het overkoepelende verhaal focus mist wat resulteert in een aaneenschakeling van scènes en een aantal slecht uitgewerkte subplots. De film wil een aantal issues aan de kaak stellen, maar slaagt er niet in dit op een scherpe manier te doen. De vraag is of de titel genoeg publiek naar de bioscoop zal trekken (en welk publiek dat is) of dat dit juist een averechts effect zal hebben. Als je naar deze komedie gaat om te lachen dan kan het wel eens een teleurstellend bioscoopbezoek worden. Toch is Justin Simien een regisseur die zeker in de gaten moet worden gehouden. De manier waarop hij het verhaal in beeld brengt doet denken aan Wes Anderson, met veel close ups en onverwachte “hoofdstukken”.
Jammer om te horen dat de film tegenvalt. Gezien de titel had ik verwacht dat de film wel wat scherpe humor zou bevatten.
Die scherpe noot is er zeker, maar het voelt simpelweg niet aan als één geheel en meer als korte stukken. Dat kwam voor mij niet goed uit de verf.
Ik had hier ook meer van verwacht. De geëngageerde humor komt vaak erg geforceerd over. Het scheelt wellicht als je gespecialiseerde kennis hebt van Afro-Amerikaanse popcultuur.
Inderdaad, het voelt erg geforceerd aan. Dat is waarschijnlijk een bewuste keuze geweest, maar zelf hou ik er van als het allemaal net iets subtieler gedaan wordt.