Inherent Vice (2014) – Recensie

Geachte heer Anderson,

Het eerste werk dat ik van u zag was de film Magnolia, een werk dat indruk op me maakte en gedurende uw carrière heb ik bijna al uw latere films gezien zoals Punch Drunk Love, There Will Be Blood en The Master. Ook uw nieuwste werk, Inherent Vice, wilde ik niet missen en ik was dan ook erg benieuwd wat ik er van moest verwachten. Het boek waarop deze film gebaseerd is heb ik nooit gelezen, maar aangezien u uw weg wel weet als het om films maken gaat liet ik me graag verrassen.

Het is goed om te zien dat u weer besloten heeft samen te werken met Joaquin Phoenix, die in uw vorige film (The Master) een indrukwekkend acteerwerk neerzette. Een goede keuze om hem in deze film in de hoofdrol te casten als een wietrokende hippie die werkt als Doc, een “private investigator”, en verzeild raakt in een mysterieuze, comlexe zaak en regelmatig de verkeerde personen ontmoet. Het deed me denken aan een film als Chinatown, maar dan met meer humor. U weet als geen ander hoe je een verhaal prachtig in beeld kan brengen en bewijst dat met deze film weer.

Wilt u m’n complimenten geven aan de locatie scouts, set designers en de mensen van de kleding? Ze zijn er in geslaagd om de kijker het gevoel te geven alsof de film daadwerkelijk in de jaren zeventig is opgenomen. Ook de acteurs dragen dat door hun taalgebruik prachtig uit. Leuk om te zien dat acteurs/actrices als Josh Brolin, Owen Wilson, Reese Witherspoon en Benicio del Toro ook allemaal mee wilden werken aan de film. Vooral Brolin is als keiharde rechercheur Bigfoot een genot om naar te kijken.

Toch vraag ik me wel af waarom u er voor heeft gekozen om het plot zo ingewikkeld te maken dat het op een gegeven moment bijna onmogelijk is om er nog een touw aan vast te knopen? Op een gegeven moment was ik de draad compleet kwijt en was het me onduidelijk waar het karakter van Phoenix nu naar op zoek was, in opdracht van wie en hoe zijn relatie met Bigfoot nu precies in elkaar stak.

Gelukkig wisten diverse grappige situaties en de prachtige beelden m’n aandacht er bij te houden, maar persoonlijk is een pakkend verhaal het belangrijkste voor me. Daardoor verliet ik de zaal met zeer gemengde gevoelens. Was dit een bewuste keuze om de “state of mind” van Doc te laten zien of heb ik zelf onvoldoende opgelet? Ik denk niet dat ik de enige zal zijn die met dat gevoel worstelt en vraag me af of deze film daardoor een breed publiek zal aanspreken. Ondanks dat ik dus niet de grootste fan van uw nieuwe film ben kijk ik wel uit naar uw toekomstige films omdat u een unieke filmmaker bent die verantwoordelijk is voor films zoals ze nog maar weinig gemaakt worden.