Big Eyes (2014) – Recensie

Bij regisseur Tim Burton zal menigeen direct een associatie hebben met Johnny Depp, Helena Bonham Carter en films die vaak een donkere toon hebben en vreemde elementen. Hij is er bekend mee geworden en heeft daarmee z’n eigen niche/specialisme weten te creëren en daarmee een trouwe schare aan fans. Dat hij echter ook een ander soort film kan maken laat hij zien met Big Eyes, met Amy Adams en Christoph Waltz.

Wanneer Margaret (Amy Adams) ongelukkig is in haar huwelijk besluit ze samen met haar dochter te vertrekken. Ze rijdt naar San Francisco waar ze als alleenstaande moeder een nieuw leven probeert op te bouwen. Dat is in het Amerika van eind jaren vijftig/begin jaren zestig niet makkelijk. Ze weet een baan te bemachtigen, maar haar passie ligt in het schilderen. Haar schilderijen, waar ze kinderen met grote ogen laat zien, willen niet echt verkopen, maar als ze collega schilder Walter ontmoet ziet hij potentie in haar werk. Hij bedenkt een plan om haar werk aan de man te brengen en alhoewel dat succesvol lijkt, zijn er problemen in hun relatie die grote gevolgen kunnen hebben.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal van Margaret en Walter Keane en alhoewel hun verhaal goed gevolgd wordt, is de toon erg luchtig. De schrijvers achter films als Problem Child, Ed Wood en Man on the Moon, Scott Alexander en Larry Karaszewski, zijn daar verantwoordelijk voor en dat wordt op voortreffelijke wijze tot leven gebracht door Adams en Waltz. Adams speelt Margaret ingetogen, een vrouw die regelmatig op een naïeve manier in situaties terecht komt maar daar tegelijkertijd profijt van heeft. Christoph Waltz gooit echter alle registers open om Walter neer te zetten als een “larger than life” personage. Een karakter waarvan je snapt dat hij succesvol is, die regelmatig zaken dramatischer maakt dan ze zijn, maar toch iedereen weet te overtuigen. Waltz is dan ook regelmatig bron van grappige momenten met als hoogtepunt hilarisch toneelspel later in de film.

De “Buton-eske” momenten worden tot een minimum beperkt en daarmee bewijst hij dat hij dit soort materiaal ook prachtig in beeld kan brengen. De jaren zestig komen overtuigend tot leven en je zou willen dat Burton vaker dit soort materiaal tackelt. Big Eyes een vermakelijke, luchtige biopic die de moeite waard is.