De Teenage Mutant Ninja Turtles zijn al sinds de jaren tachtig immens populair. Ook ik keek de tekenfilms toen ik opgroeide en alhoewel ze vermakelijk waren kocht ik er niet de “action figures” van. M’n zakgeld ging eerder naar He-Man poppetjes en BraveStarr en hun verdere ontwikkeling heb ik dan ook niet gevolgd. Ze hebben nieuwe tekenfilmseries gehad en diverse verfilmingen, maar het beeld wat ik van ze heb stamt nog uit de eerste tekenfilms, met een hoog “Cowabunga!” gehalte.
Teenage Mutant Ninja Turtles kan gezien worden als een “origin story”, dus eigenlijk een reboot van het gehele verhaal. April O’Neil (Megan Fox) is de verslaggeefster die er maar niet in slaagt om serieuze verhalen te mogen rapporteren en onverwacht de turtles ontdekt, gemuteerde schilpadden die er uitzien als grote, door steroïden gevormde vechtmachines. Ze blijkt ze al langer te kennen en zelfs essentieel voor hun ontstaan te zijn geweest. De turtles komen steeds in het nieuws als mysterieuze verschijningen die de plannen van de Foot Clan dwarsboomt. April O’Neil raakt hierin betrokken en komt er achter wie er (naast de klassieke turtles vijand Shredder) verantwoordelijk is voor een aantal schokkende gebeurtenissen.
Mijn verwachtingen van de film waren van te voren niet al te hoog en helaas wist de film aan die verwachtingen niet te voldoen. Ook al is de film geregisseerd door Jonathan Liebesman, toch is duidelijk de hand van Michael Bay te zien (die executive producer is), wat resulteert in veel explosies en actie, maar waarbij er maar weinig ontwikkelingen is op het gebied van de karakters. Megan Fox overtuigt ook niet in haar rol als April O’Neil en weet niet de nodige emotie in de gebeurtenissen die haar overkomen te steken.
De turtles zelf zijn wel zoals ik ze verwachtte: echte tieners die regelmatig foute opmerkingen maken en zorgen voor een aantal grappige momenten (met m’n persoonlijke favoriet een beatbox sessie in een lift). Teenage Mutant Ninja Turtles brengt spektakel, maar de toon van de film is zo “all over the place” dat het maar moeilijk vast te stellen is of deze film is gemaakt voor de jeugd van nu of voor degenen die met de eerste tekenfilm zijn opgegroeid. In beide gevallen is men er niet in geslaagd om een film te maken die precies één van die twee doelgroepen aan zal spreken.
Oh ik vond deze film juist wel erg leuk ^^
Normaal zijn dit soort films voor mij m’n guilty pleasures, maar vreemd genoeg was dat bij deze film tot m’n verbazing niet zo…
Echt een fantastische film en ik werd er echt enorm happy van. Ik heb dan ook gelijk de Blu-ray in huis gehaald 🙂 Cowabunga!
Gelukkig heb jij er meer uitgehaald dan ik!
“In beide gevallen is men er niet in geslaagd om een film te maken die precies één van die twee doelgroepen aan zal spreken.” Helemaal mee eens!
Ja, dat is een beetje jammer.
De zoveelste verknoeiing van jeugdsentiment op het witte doek uit onze kindertijd (ik ben nu 34) van Michael Bay.
Dit zijn geen turtles meer maar bodybuilders op teveel steroiden. En met zo’n lichaam kàn je niet meer zo soepel bewegen.
Soms herken je de stem een beetje van Leo en Mikey maar da’s ook alles. Ook was de aanwezigheid van Vernon een beetje een pleister op een veel te grote wonde.
Toen ik Kevin Eastman zelf ontmoette in Londen zei hij me dat hij deze turtles “CGI crap” ofwel computerbrol vond en dat ze de tweede maar beter goed maken of hij ging alles weer terugnemen.
Enthousiast heeft hij mijn dvd-hoes van de eerste film uit 1990 getekend.
Cool. Heb je inmiddels de tweede al gezien? Ik kon mezelf er niet toe brengen ‘m in de bioscoop te gaan zien…
Ja, het was geweldig hem te ontmoeten tijdens die “film and comic con”. Hij nam uitgebreid de tijd voor iedereen en zelfs de bedienden van het evenement moeiden zich niet om ons te haasten voor de volgende. Integendeel, ze dachten de hele tijd ruim met ons mee.
Ware het niet dat het hier niet kan (of wel?) zou ik het filmpje hier zetten waarom je Kevin kan zien mijn hoes tekenen.
Pingback: Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows (2016) – Recensie | De Filmkijker