Dumbo (1941) – Recensie

Als je kinderen hebt ontsnap je er niet aan af en toe met ze mee te moeten kijken. Het biedt je als ouder natuurlijk wel de kans om ze kwalitatief goede films voor te schotelen en te zien hoe ze daar op reageren. Vaak geeft het kijken naar die reacties nog meer plezier als de film zelf. Dumbo is natuurlijk een Disney klassieker die, zeker als je het vergelijkt met de huidige animatiefilms kijkt, relatief eenvoudig is. Het was een tijd geleden dat ik de film voor het laatst gezien had en was benieuwd of ik er nog steeds zo veel van zou kunnen genieten.

Mocht je het verhaal niet kennen, de film gaat over het olifantje Dumbo, die met z’n grote oren uitgelachen wordt in het reizend circus waar z’n moeder werkt. Wanneer z’n moeder hem probeert te beschermen wordt ze weggenomen en moet de onschuldige Dumbo het alleen zien te redden. De boodschap van de film is dat je niet bang moet zijn als je anders bent en dat juist kan veranderen in een sterk punt waar je je voordeel mee kan doen als je maar in jezelf gelooft.

Het mooie aan Dumbo is dat het geen film is die onnodig lang is. Met 64 minuten is het een zeer korte film en dat geeft het juist z’n charme. Je zit als kijker te wachten op het moment dat het kleine olifantje gaat vliegen en als dat uiteindelijk gebeurt komt er niet nog een half uur aan film waarbij Dumbo in een trainingsmontage wordt getoond. Hij leert het, gebruikt het meteen in de volgende scene en daarna eindigt de film. Dat is naar mijn mening wat de film ook zo sterk maakt. Er zitten geen overbodige momenten in.

Dumbo is natuurlijk ook een karakter die met z’n grote oren en onschuldige blik z’n publiek onmiddellijk voor zich wint. Als hij dan ook nog eens niet meer bij z’n moeder kan zijn wordt je als kijker bijna automatisch gedwongen om om hem te geven en voel je de pijn waar hij doorheen moet en zijn redder in de vorm van de muis Timothy.

De animatie is, zoals we van Disney films uit die tijd gewend zijn, goed met daarbij een aantal uitschieters. Zo is het stuk waarbij Dumbo en Timothy dronken zijn (m’n favoriete moment) en allerlei vreemde olifanten zien in een soort droom prachtig en zeker ook experimenteel te noemen. Niet iets wat je meteen in een Disney film zou verwachten. Wat mij betreft een eindeloos “herkijkbare” animatiefilm.