De tweede film uit m’n Blindspot serie van dit jaar is de eerste film uit de “Three Colors” trilogie. De drie kleuren uit de trilogie zijn blauw, wit en rood. De thema’s van de vlag zijn gelijkheid, vrijheid en broederschap en elk van de film schijnt daar los op gebaseerd te zijn. Deze trilogie is geregisseerd (en geschreven) door Krzysztof Kieślowski en stond al jaren op m’n lange lijst van films die ik nog moest kijken.
Julie (Juliette Binoche), komt na een tragisch auto ongeluk er helemaal alleen voor te staan. Haar man was een bekend en gevierd componist met wie ze samen een dochter had. Na een tijd in het ziekenhuis moet ze weer proberen een leven op te bouwen, maar ze besluit haar verleden compleet achter haar te laten. Ze wil niets meer te maken hebben met het oude huis, verhuist naar een andere plek zonder dit aan iemand te vertellen en probeert ook geen nieuwe contacten meer te leggen. Maar toch achtervolgen de gebeurtenissen uit het verleden haar, zo hoort ze regelmatig de muziek van haar voormalig echtgenoot (de film geeft hints dat ze misschien zelf wel de muziek geschreven heeft) en wil een vriend van de familie zijn laatste stuk afmaken. Langzaam zal ze actie moeten ondernemen, alhoewel ze dat eigenlijk liever niet zou willen.
De kleur blauw komt in deze film zeer veel voor en het draagt erg bij aan het gevoel van Julie die koud probeert te zijn, niet meer geeft om het leven om zich heen (en zichzelf). Ze heeft iets meegemaakt waar ze denkt nooit meer over heen te zullen komen en waar ze ook niet meer aan wil denken. Het gevoel moet worden onderdrukt. Kieślowski brengt het verhaal van Julie prachtig in beeld, maar maakt ook heel goed gebruik van geluid. Zo zijn er moment dat er herinneringen terug komen en tegelijkertijd de muziek daarbij aanzwelt. Het draagt allemaal bij tot een indrukwekkende ervaring.
Je leeft mee met Julie, snapt waarmee ze worstelt en ziet ook dat ze niet de controle kan hebben waar ze zo erg naar verlangt omdat er factoren om haar heen zijn die ze niet in de hand heeft. De pijn komt duidelijk in beeld als ze bijvoorbeeld ontdekt dat er babymuizen in huis zijn en ze zichzelf er niet toe kan zetten om ze te doden, het zou te pijnlijk voor haar zijn.
Als eerste film uit de trilogie ben ik erg onder de indruk en kan ik dan ook niet wachten om uit te vinden of de andere twee films het hoge nivo van dit eerste deel weten te evenaren…of zelfs te overtreffen.
Klinkt als een mooie film, maar ook heel sad. Ik ben vaak niet in de stemming voor zulke films. Waarom heeft het voor jou zo lang geduurd om de film te kijken?
Eigenlijk puur omdat m’n lijst van films die ik nog wil zien zo verschrikkelijk lang is en het toch drie films zijn die je moet kijken. Daarnaast kende ik het werk van deze regisseur niet, dus dan weet je ook nog niet wat je kan verwachten. De blindspot serie was dan een goede stok achter de deur om het toch eens te gaan zien en ben blij dat ik dat gedaan heb. Ben nu benieuwd naar de overige 2 films.
Een hele zwaarmoedige film die indertijd een grote indruk op mij heeft gemaakt. Vind dit wel de beste uit de trilogie.
Maar in je Blindspot lijstje staan wel een paar lekkere titels hoor! Almost Famous is bijvoorbeeld één van mijn grootste guilty pleasures.
Inderdaad een film die indruk maakt, je voelt echt met het hoofdpersonage mee. Ben echt benieuwd naar die andere delen (ben er nog niet aan toegekomen om die te kijken).
Almost Famous heb ik gezien en die was ook wel goed!
Pingback: Three Colors: White (1993) - De Filmkijker
Pingback: 2015 Blindspot series - De Filmkijker