Als er één genre is die de afgelopen jaren een enorme groei heeft doorgemaakt is het die van de “young adult film” en dan nog specifieker films die zich afspelen in een maatschappij waarbij er (meestal) één bijzonder persoon is die uiteindelijk de sleutel is om een groot probleem in die maatschappij aan de kaak te stellen. The Hunger Games en The Maze Runner zijn daar voorbeelden van, maar ook Insurgent valt daar onder.
In het eerste deel werd de kijker geïntroduceerd in de wereld van Tris (Shailene Woodley), waarbij de orde werd bewaard door mensen in specifieke facties te plaatsen op basis van hun karakter. Tris bleek daar niet in te vallen en moest vechten. Het was een vermakelijke film die de wereld goed wist neer te zetten. Nu dat niet meer nodig is, is het de vraag of deze tweede film iets boeiende met die wereld kan doen.
Dit tweede deel draait (eigenlijk net zoals het eerste deel) om de strijd tussen Tris en Jeanine (Kate Winslet). Tris is er nog steeds op gezet om haar uit de weg te ruimen, terwijl Jeanine een doos gevonden heeft die mogelijk iets bevat waardoor ze nog machtiger kan worden. Ze heeft echter een Divergent nodig om de doos te kunnen openen. Hoe zal de ontmoeting tussen de twee deze keer uitpakken?
Insurgent geeft de kijker een aantal korte flashbacks zodat je je net genoeg herinnert van de eerste film om in dit tweede deel gelijk mee te kunnen. Tris en haar vriend Four (Theo James) zijn min of meer alleen en moeten eerst zorgen dat ze weer een leger bij elkaar zien te krijgen om zo de strijd tegen de gevestigde orde te kunnen aangaan.
Visueel ziet de film er indrukwekkend uit, maar helaas weet het verhaal minder indruk te maken. Zo komt het regelmatig voor dat karakters onlogische keuzes maken of dat bepaalde scenes nutteloos lijken te zijn. Zo is er aan het begin van de film een groot gevecht dat plotseling ophoudt omdat iemand een naam zegt (terwijl dit eerder ook al had gekund). Het voelt dan aan of dat soort momenten er vooral inzitten om de kijker wat actie voor te schotelen en niet om het verhaal te ontwikkelen. Tris heeft regelmatig nachtmerries, maar na twee of drie keer is het voor de kijker geen verrassing meer wanneer iets wat je ziet niet echt blijkt te zijn. Het trucje wordt te vaak gebruikt en mist daardoor impact. Woodley is altijd prima in haar rollen en ook hier draagt ze de film prima, maar Miles Teller (die normaal prima spel levert) lijkt in een andere film te spelen doordat hij z’n rol zo losjes neerzet dat zijn motivatie niet overtuigt.
Tegen het einde van de film wordt het geheel iets interessanter en wordt alles opgezet voor het derde deel in de serie. De vraag is echter of dat deel het nivo weer omhoog kan trekken, want dit tweede deel weet onvoldoende te overtuigen.
Persoonlijk trekt dit (film)genre mij totaal niet aan, maar ik snap volkomen waarom de boeken en de films zo geliefd zijn bij de opgroeiende jeugd.
Heb er gemengde gevoelens bij. Zo vond ik de eerst Hunger Games niets en boeide het tweede deel me erg (de derde heb ik nog niet gezien) en had ik hele lage verwachtingen van The Maze Runner maar wist die me te boeien. Met twee kids die (bijna) in de doelgroep vallen begrijp ik de populariteit ook. Het is natuurlijk fantastisch om te zien wat de acteurs/actrices doen en daarnaast spreekt het liefdesverhaal dat de meeste films hebben ook aan.
Ik heb Insurgent ervaren als een erg aangename film die een stap voorwaarts doet tov het origineel. Helemaal eens met de onlogische keuzes en er zijn meer oneffenheden die me opvielen maar onder de streep blijft een visueel rijk actiespektakel over. En dat was wel iets waar ik naar op zoek was.
Ik vond het juist een stap achteruit. Als je inderdaad op zoek bent naar visueel spektakel dan weet de film dat inderdaad wel te bieden.
Ik kon het eerste deel wel waarderen, maar de trailer voor Insurgent sprak me totaal niet aan. Ik sla deze voorlopig over. Misschien ben ik een beetje moe van al die young adults films die de afgelopen jaren uit zijn gebracht.
Ik had de trailer niet gezien, dus ik ging blind naar de film op basis van de eerste en keek er wel naar uit. Jammer dat het tegenviel…
Mijn recensie volgt vrijdag. Ikzelf vond vooral dat uitdieping van bijpersonages miste en dat bepaalde dingen uit het boek misten waardoor bepaalde dingen die in het boek logisch waren, nu soms uit de lucht komt vallen.
Ja, dat is ook zo…inderdaad geen extra diepgang, waardoor de motivatie achter bepaalde acties lijkt te missen. Als je het boek hebt gelezen zal dat misschien duidelijker zijn. Ben benieuwd naar jouw recensie!
Ik vond deze film juist wel heel mooi! Het was geen enorm moeilijke film waarbij je al je hersencellen aan het werk moet zetten, maar hij blijft wel spannend. Dat de film niet helemaal logisch in elkaar zit kan ik mee instemmen, maar het stoorde me niet. Ik ben erg benieuwd naar deel 3!
Ik zeg ook niet dat er geen spanning was, maar de film wist mij niet zo te boeien als het eerste deel, vooral omdat de acties van sommige personages onlogisch aanvoelden en wat ik ook in m’n recensie schrijf diverse “trucjes” te vaak gebruikt werden, zoals de dromen. Toch zal ik ook het derde deel wel gaan kijken, vooral omdat ik Shailene Woodley een erg goede actrice vindt. Vond het trouwens wel grappig om te zien hoe haar tegenspelers ook met haar in andere films gespeeld hebben.
Pingback: Bleed for This (2016) – Recensie | De Filmkijker
Pingback: Equals (2015) – Recensie | De Filmkijker