De serie Shaun het Schaap begon ooit als spinoff van Wallace and Gromit en is door z’n humor en korte lengte (afleveringen zijn ongeveer 7 minuten) erg succesvol. Het was voor Aardman Studios dan ook een logische stap om dit populaire karakter z’n eigen film te geven. Is het echter gelukt om van het concept van Shaun het Schaap iets van speelfilmlengte te maken?
Het antwoord daarop is een voorzichtig ja. De show is compact en daardoor moet elke seconde scherp zijn en is er geen moment dat de aandacht verslapt. Elke aflevering is een korte sketch waarbij een onderwerp tot het extreme wordt uitgewerkt. Die aanpak is bij een speelfilm anders en de studio is twee jaar bezig geweest met het schrijven van het verhaal en een jaar met het animeren ervan. Het resulteert in een verhaal waarbij de schapen moe zijn geworden van de dagelijkse sleur en besluiten de boer in slaap te laten vallen, zodat ze een dagje kunnen doen wat ze willen. Natuurlijk gaat daar iets fout en het gezelschap belandt in de grote stad, waarbij ze geen idee meer hebben waar de boer is. De boer zelf lijdt aan geheugenverlies en heeft dus geen idee wie hij is. De vraag is of ze elkaar weer zullen vinden zodat alles weer terug kan gaan naar het oude.
De verandering van plek geeft de makers de mogelijkheid om nieuwe grappen te bedenken en die zijn erg geslaagd. Zo moeten de schapen zich verkleden als mensen om niet in het dierenasiel terecht te komen. Het resulteert uiteindelijk in één van de grappigste scenes, waarin de schapen in een restaurant niet op te vallen. Maar ook de hond Bitzer zorgt in het ziekenhuis voor grappige momenten.
Aardman Studios is maar één van de weinige studios die nog gebruik maakt van “stop motion” om de film te maken. Het is een erg arbeidsintensief proces en de imperfecties ervan geeft de film een bepaalde charme. Het is visueel niet allemaal zo adembenemend als Laika studios doet (met bv. Coraline en De Boxtrollen), maar het draait uiteindelijk natuurlijk om de humor en het verhaal. Alhoewel het geheel iets minder scherp is dan een gemiddelde aflevering levert het een erg leuke familiefilm op. Daarbij is het vooral knap dat er gedurende film niet gesproken wordt (behalve dan wat gemompel) en het misschien wel de enige stille film van 2015 zal zijn.
Stiekem ben ik toch wel heel nieuwsgierig naar deze film, maar ik wacht wel eventjes op de DVD 🙂
Inderdaad niet een film die je nodig in de bios moet zien, maar met kinderen erbij maakt het natuurlijk wel een leuke beleving in de bios.
Een uitstekend excuus om binnenkort weer eens met mijn zoontje op pad te gaan 🙂
Dat is het zeker!