Toen ik opgroeide keek ik regelmatig naar boksen. Het was altijd een gebeurtenis als Mike Tyson of “Prince’ Naseem ging vechten. Tyson was zo explosief dat je wist dat het een kort gevecht zou worden, maar het was spectaculair om te zien. Nu, jaren later, weet ik eigenlijk niets meer over de bokssport en ik had dan ook niet eerder gehoord van de bokser Manny Pacquiao, het onderwerp van deze documentaire.
Hij groeide op in de Filipijnen en leerde boksen. Hij was zo succesvol dat hij de stap maakte naar Amerika en daar ook een naam voor zichzelf wist te maken. Dat deed hij door als eerste de titel in acht verschillende gewichtsklassen te bemachtigen. Manny probeert in 88 minuten een beeld te scheppen over de man achter het succes en slaagt daar niet helemaal in. Het wordt duidelijk dat de bokser erg getalenteerd is en dat hij ambitieus is. Zo besloot hij naast het boksen de Filipijnse politiek in te gaan. De film laat daar een aantal momenten van zien en vermeld dat hij er misschien niet zo veel tijd aan besteed als hij zou willen, maar spendeert hier zo weinig tijd aan en doet dit zo oppervlakkig dat je niet echt een goed idee krijgt van zijn drijfveren en wat hij nu precies wil bereiken. Het is een gevoel dat in meerdere aspecten van de film doorklinkt.
De oorzaak daarvan ligt mede in het feit dat Manny zelf maar weinig echt aan het woord komt. Daardoor onstaat het beeld dat het een man is die de verkeerde mensen om zich heen heeft die hem uitbuiten en dat hij daar zelf weinig inbreng bij heeft. De donkere kanten van Manny zelf worden ook aangehaald (zoals het feit dat hij van gokken houdt en er buiten z’n huwelijk om vrouwen op nahield), maar ook hier mist de achtergrond. Als je echter van boksen houdt en nu al uitkijkt naar zijn wedstrijd van 2 mei waarin hij eindelijk tegen Floyd Mayweather zal vechten (een wedstrijd die nooit leek te gaan gebeuren) dan is Manny een documentaire om in de mood te komen. Als je echter geen kennis van deze bokser hebt dan ben je na het zien niet heel veel wijzer geworden en daarmee is Manny een gemiste kans.
Heb weleens van Manny Pacquiao maar alleen maar omdat hij binnenkort vecht tegen Mayweather.
Maar ik haat het echt om docu’s te kijken waarbij de belangrijkste persoon nauwelijks aan het woord komt.
Nou, een documentaire, zoals Senna, is toch echt wel de moeite waard. En dan komt de overleden coureur ook nauwelijks aan het woord behalve in de fragmenten die met behulp van archiefbeelden zijn samengesteld. Misschien ook de uitzondering op de regel 🙂
Ben het eens met Paul dat het niet altijd nodig is om de hoofdpersoon aan het woord te laten, maar in dit geval snap ik de keuze niet dat hij voornamelijk gefilmd is, maar eigenlijk niet heel veel praat. Vooral voor iemand die ook in de politiek zit zou je verwachten dat hij veel belangrijke dingen te vertellen heeft naast het boksen.