Tijd voor de volgende tien films op weg in mijn persoonlijke top 100. Er zitten deze films in over oorlog, de rechtbank, wraak, komedie en mysterie.

Dit is zo’n film die je niet opzet voor je plezier, maar om je er aan te herinneren hoe verschrikkelijk een oorlog is en het zowel het slechtste als het beste in mensen naar boven laat komen. Spielberg laat hier zien waarom hij één van de beste regisseurs is en hij weet met het einde van de film een mooie link naar het verleden te leggen waardoor het materiaal nog meer impact heeft.

Deze documentaire schijnt een noodzakelijk licht op een extreem donkere bladzijde van de Indonesische geschiedenis. Een periode waarin mannen in de jaren zestig om anti communistische reden miljoenen mensen vermoorden. Die massamoordenaars werden echter nooit bestraft en regisseur Joshua Oppenheimer gaat in gesprek met ze, laat ze hun acties, in af en toe tegen surrealistische achtergronden, naspelen, maar toont ook dat de mannen van toen in sommige gevallen deel uit maken van de overheid. Een indrukwekkende en belangrijke documentaire.

Een film die me ooit aangeraden werd en beschreven werd als één van de beste “courtroom drama’s” ooit. De film is niet alleen erg spannend, maar weet daarnaast ook regelmatig geslaagde grappen te maken. Charles Laughton schittert in zijn rol als advocaat, maar ook Marlene Dietrich zet een prachtig mysterieus karakter neer.

Eén van m’n meest geliefde ontdekkingen is de Zuid Koreaanse filmindustrie. Naast de gangsterverhalen en leuke komedies heeft het land ook diverse goede wraakfilms geproduceerd. No Mercy is daar eentje van. Een film die initieel weinig indruk maakt, maar je op een gegeven moment vastgrijpt en niet meer loslaat en op een bloedstollende manier eindigt.

Paprika is een anime die laat zien hoe je dromen op overtuigende wijze in beeld kan brengen. Gevuld met rijke details, bizarre situaties en vreemde karakters een waar feest voor het oog.

Politieke komedies zijn zelden zo scherp als In the Loop. Amerika en Groot Britannië willen een oorlog beginnen, maar beide moeten daar de juist informatie voor hebben. Het doet sterk denken aan de manier waarop de oorlog tegen Irak begonnen is en geeft daar z’n eigen spin aan. Met leuke rollen van James Gandolfini en Mimi Kennedy, maar het is Peter Capaldi die de show steelt met z’n constante gevloek.

Naar mijn mening één van de beste rollen van Robert de Niro ooit als onberekenbare, naar-bekendheid-op-zoek-zijnde gluiperd Rupert Pupkin. Prachtige film over de extremen waartoe een persoon bereid kan zijn om zijn doel te bereiken.

Van alle Charlie Chaplin films die ik gezien heb, is deze eerste geluidsfilm van hem m’n favoriet. Hij heeft scherpe kritiek op het Duitsland net voor de tweede wereldoorlog en maakt regelmatig grappen over Hitler. Zijn speech aan het einde maakt daarnaast indruk.

Naar mijn mening de beste Hitchcock film die niet door Hitchcock gemaakt is. Regisseur Henri-Georges Clouzot (die ook Wages of Fear maakte) weet het verhaal, over twee vrouwen die de man van één van de twee willen laten verdwijnen, goed op te bouwen zodat je als kijker op het puntje van je stoel zit te kijken wanneer er steeds onverwachte ontwikkelingen zijn.

De meeste films over de tweede wereldoorlog zijn groots in omvang en beslaan meerdere levens en gevechten. De pianist houdt het bij eentje, Wladyslaw Szpilman (Adrien Brody), en vertelt daardoor een zeer persoonlijk verhaal waarbij de oorlog wel dichtbij is, maar het overzicht daarvan niet aanwezig is. Daardoor is de impact op de kijker enorm. Brody verdiende terecht voor zijn rol een Oscar.

[cgview tags=top-100 size=medium lightbox=0]