The Hunger Games: Mockingjay – Part 1 (2014)

Het aantal filmseries dat zich richt op “young adults” blijft gestaag groeien, maar The Hunger Games hebben in mijn optiek altijd een kleine “edge” over de competitie gehad. Ze waren harder, wat natuurlijk ook niet anders kan met een setup die sterk doet denken aan Battle Royale, en de spanning werd per deel goed opgebouwd. Alhoewel de film vorig jaar in de bioscoop draaide, kwam ik er niet aan toe om deze bezoeken, maar was ik erg benieuwd welke richting het verhaal nu zou heengaan.

Nadat Katniss (Jennifer Lawrence) in het vorige deel erin slaagde om het spel te saboteren en te ontsnappen, zou dit de film moeten zijn waarbij de revolutie tegen president Snow en zijn regime zou moeten beginnen. Maar zoals de titel al aangeeft is dit weer een film die ook de vervelende ontwikkeling heeft gevolgd om een film die in één keer gezien moet worden te splitsen in twee delen en die vervolgens ook nog eens een jaar na elkaar in de bioscoop te laten vertonen. Die keuze snap ik financieel gezien wel, maar breng ze desnoods beide tegelijkertijd uit als aparte films zodat je het aan de kijker laat om ze meteen achter elkaar te zien of niet.

Het resultaat van die opsplitsing resulteert in dit geval in een film die zichzelf constant lijkt te herhalen. Katniss wil de gevolgen zien van de verwoesting van bepaalde zones, kijkt zielig, gaat weer terug naar het zenuwcentrum van de rebellen en doet hetzelfde later nog een keer. Ze moet het gezicht worden van de revolutie, maar lijkt maar moeilijk “ge-market” te worden en binnen de rebellen is er ook discussie of zij wel de juiste persoon is. Dit eerste deel voelt daardoor met z’n twee uur kunstmatig lang zonder dat er weinig gebeurt. Ik keek uit naar het slot van de serie, maar deze film heeft dat vuurtje flink weten te doven.