De snelheid waarmee er nieuwe shows op Netflix verschijnen is maar moeilijk bij te houden. Je hebt het nieuwste seizoen van House of Cards of Daredevil nog maar net uit en weer zien de volgende “Netflix originals” serie. De meeste ervan zijn fictie, maar met Chef’s Table brengt Netflix een documentaire serie uit. Het eerste seizoen bestaat uit zes afleveringen en elke aflevering focust zich op één chef-kok en zijn/haar restaurant, inclusief hun bijzondere gerechten.

Aflevering 1: Massimo Bottura

De eerste aflevering draait om de Italiaanse Massimo Bottura, die in Modena na een lange strijd z’n stadsgenoten wist te overtuigen dat de Italiaanse keuken ook anders kan zijn en niet alles gemaakt hoeft te worden zoals hun moeders dat deden. Bottura is de eigenaar van Osteria Francescana, een restaurant met drie Michelin sterren en de op twee na beste van de wereld. En alhoewel dat indrukwekkend is ligt de focus voornamelijk op de man achter dat succes. Bottura is een rebel, die zoals z’n vrouw verteld geïnspireerd is door kunst en zich als een duif boven de gevestigde orde positioneert om vervolgens er wat op te laten vallen.

Dat rebelse zie je terug in de namen van z’n gerechten zoals “Tortellini Walking into Broth” of “Oops! I Dropped the Lemon Tart”. Hij komt over een man vol passie en gedrevenheid, die duidelijk door z’n vrouw in goede banen wordt geleid. Deze aflevering neemt ook de tijd om te vertellen hoe Bottura z’n vrouw leerde kennen, waardoor dit niet alleen over eten gaat, maar ook de inspiratie. Toen een aardbeving een aantal jaar geleden de rekken met Parmigiano-Reggiano kazen liet instorten en de kans groot was dat er grote verliezen zouden worden geleden, was hij het die een risotto gerecht verzon dat zo populair werd dat alle kaas verkocht werd voordat het niet goed meer zou zijn. Het geheel is zeer stijlvol geschoten met over het algemeen een kleine scherptediepte, met veel slow motion momenten en prachtige closeups van het eten. Een aflevering die je, net als de gerechten, doet verlangen naar meer. Dat verbaast ook niet als je je realiseert dat de regisseur van deze aflevering David Gelb is, die ook verantwoordelijk was voor Jiro Dreams of Sushi.

Aflevering 2: Dan Barber

Waar het bij Massimo Bottura vooral te doen was om het allemaal anders aan te pakken, heeft Dan Barber uit New York zijn focus vooral gericht op het terug gaan naar de natuur in zijn gerechten. Hij wil dat de ingrediënten allemaal zo puur mogelijk zijn qua smaak en dat is te zien in wat hij op tafel zet. Vaak zijn dit rauwe groenten, waarmee hij de bezoeker aan zijn Blue Hill restaurants wil leren hoe goed iets smaakt als het op een andere manier wordt geproduceerd.

Hij is als een onderzoeksjournalist, constant op zoek en in gesprek met boeren om het proces te verbeteren. Dit alles lijkt geïnspireerd te zijn door de boerderij van z’n overleden oma, waarbij hij het land hetzelfde wilde houden en daarbij steeds nieuwe dieren toevoegde om het gras goed te houden, het oprukkende bos tegen te houden en betere producten te maken. Een systeem dus waarvan de dieren beter worden en daardoor ook het eten. De rush die ik kreeg bij de eerste aflevering was hier minder aanwezig, omdat deze aflevering meer feitelijk is en het persoonlijke verhaal een beetje mist.

Aflevering 3: Francis Mallmann

In vergelijking met de eerste twee chefs is Francis Mallmann een oerkok. Hij woont extreem afgelegen in het prachtige Patagonië, het uiterste puntje van Argentinië en leeft daar van de natuur. Het liefst kook hij op een open vuur en waar andere chefs een gerecht meteen in de vuilnisbak gooien als er maar iets verbrand is, vindt hij juist dat dat bij het eten hoort. Het is geen persoon die getekend wordt door z’n restaurant, maar door de ervaring die hij biedt. Vrijheid is voor hem het belangrijkste drijfveer en dat zie je duidelijk terug. Als Dan Barber terug naar de natuur wil met zijn eten, dan kan Mallmann als de natuur zelf worden gezien, een soort Bear Grylls onder de chef-koks.

Dat was hij niet altijd zoals z’n verleden laat zien, maar nu wil hij zich nergens aan binden. Hij zit dan ook minstens 2 keer per week in het vliegtuig om nieuwe ervaringen op te doen, ook al gaat dit ten koste van de mensen om zich heen, waaronder z’n twee dochters. Een gegeven waar hij ook zeker mee worstelt, maar toch zijn drang naar vrijheid laat overheersen. Een aflevering waarvan het tempo iets anders ligt, dichter bij de natuur, primitiever, maar door veel landschappen ook een aflevering die een gevoel van rust uitstraalt.

Aflevering 4: Niki Nakayama

De enige vrouw in dit eerste seizoen is Niki Nakayama die haar restaurant N/Naka in L.A. heeft. Net zoals in de andere afleveringen kom je langzaam meer over haar te weten. Als Japanse vrouw in het gezin werd er neerbuigend gedaan over het feit dat ze een restaurant wilde beginnen. Haar vader had een succesvol importbedrijf en vond het niet nodig. Toch had ze een sterke drang om zichzelf te bewijzen en opende initieel een sushi-restaurant.

Dat gaf haar uiteindelijk te weinig voldoening en na diverse reizen in Japan besloot ze haar eigen draai aan de Japanse keuken te geven, specifiek kaseiki en het resultaat is verbluffend. Als ik van alle restaurants er eentje zou mogen kiezen om te bezoeken, dan zou het deze zijn, ook omdat haar persoonlijke verhaal zo aanspreekt en je haar drive terugziet in de gerechten die ze serveert.

Aflevering 5: Ben Shewry

Alhoewel Chef’s Table niet elk continent bezoekt, is er een mooie variatie in de keuze van de verschillende chef-koks. Ben Shewry groeide op in Nieuw Zeeland ver van andere buren, zodat hij als kind samen met z’n zusje erg avontuurlijk was. Hij verhuisde naar Australië, waar hij uiteindelijk ging werken in Attica, een restaurant dat diep in de schulden zat en waarvoor hij een menu maakten waarover er maar weinig positiefs werd gezegd.

Hij had als chef-kok z’n eigen stempel nog niet gevonden, maar door vele experimenteren en graven in zichzelf is dat hem uiteindelijk gelukt en is Attica nummer 32 van de beste restaurants ter wereld. Hij gebruikt lokale ingrediënten die naar zijn zeggen 99.9% van de mensen niet kennen, wat het eten een unieke ervaring maakt.

Aflevering 6: Magnus Nilsson

Ook Magnus Nilsson is een hele bijzonder chef-kok. Zijn restaurant Fäviken in Zweden ligt in “the middle of nowhere” en heeft slechts 15 stoelen. Ondanks de moeilijke bereikbaarheid staat hij op plek 19 in de top 50 beste restaurants.

Een kok die alleen maar met lokale producten werkt (ondanks het feit dat er een groot gedeelte van het jaar helemaal niet groeit), maar ook zaken anders aanpakt. Zo gebruikt hij melkkoeien voor vlees in plaats van slachtkoeien en heeft hij de keuken omgekeerd ingericht in vergelijking met andere restaurants. Hier maken de stagiaires de borden klaar en doen ze niet (zoals dat gebruikelijk is) de simpele “snijklusjes”.

Conclusie

Chef’s Table is een serie die gaat over chef-koks en waarbij de gerechten die ze maken wel getoond worden, maar niet de focus is. Hun persoonlijke verhalen en hoe die relateren tot hun succes zijn inspirerend. De manier waarop hun gerechten in beeld gebracht worden doen je verlangen naar het kunnen proeven en zetten je aan tot het bezoeken van de diverse restaurants. Met Chef’s Table heeft Netflix weer een kwaliteitsproduct weten af te leveren die het kijken waard is.