Pitch Perfect 2 (2015) – Recensie

De originele Pitch Perfect was een onverwacht succes. Er waren eigenlijk geen verwachtingen van tevoren, waardoor velen, waaronder ik, zeer aangenaam verrast werden. Het verhaal over een a capella zanggroep, de Bellas, die opnieuw opgebouwd moest worden sloeg aan.

Dat kwam niet alleen door de fantastische muziek, maar ook door de cast waarbij Anna Kendrick het verhaal droeg, maar daarbij ondersteund werd door vreemde karakters die je niet snel vergat. Rebel Wilson schitterde als Fat Amy en Hana Mae Lee wist als de weinig spraakzame Lilly regelmatig op de lachspieren te werken als ze dan iets zei of deed. Voeg daar dan nog eens het foute commentaar aan toe van Gail (Elizabeth Banks) en John (John Michael Higgins) bij de diverse competities en het resultaat was een verrassende, bijna (pitch) perfecte samenkomst van elementen. Die verrassing is er nu echter niet en de verwachtingen van de film zijn hoog gespannen. Slaagt dit tweede deel er in om aan die verwachtingen te voldoen?

Het verhaal bevat in grote lijnen veel overeenkomsten met het eerste deel. Na een gênante gebeurtenis bij een belangrijk optreden moet de groep zangeressen zichzelf bewijzen door samen te komen als één team en in dit geval de wereldkampioenschappen a capella zingen te winnen. De Duitsers weten die kampioenschappen al jaren te domineren met hun groep Das Sound Machine en de vraag is of de Bellas wel goed genoeg zijn om ze te verslaan.

Naast dit hoofdverhaal bevat de film nog diverse subplots. Zo wordt er een nieuwe Bella toegevoegd in de vorm van Emily (Hailee Steinfeld) die maar moeilijk haar plek kan vinden, worstelt Fat Amy met haar gevoelens over Bumper (Adam DeVine) en probeert Beca zich te richten op haar stage bij een platenmaatschappij zodat ze na het afstuderen aan een carrière als producer kan beginnen.

Het probleem van al deze subplots is dat ze allemaal net niet ver genoeg uitgewerkt zijn waardoor ze los lijken te staan van de rest van de film. De cohesie mist simpelweg, waardoor je als kijker niet helemaal in de gebeurtenissen wordt getrokken. Er wordt geprobeerd te veel in de film te stoppen waardoor de balans mist. De muzikale nummers zijn weer erg strak in elkaar gezet, maar weten niet zo vaak het gevoel van verbazing op te roepen als het origineel. Persoonlijk vond ik wat Das Sound Machine deed het meest vernieuwend en hoopte ik eigenlijk dat zij uiteindelijk zouden winnen. Omdat het verhaal zo veel gelijkenissen vertoond met het origineel was het daarnaast ook regelmatig voorspelbaar wat er uiteindelijk zal gebeuren (een battle die lijkt op die in het zwembad uit het eerste deel is daar een goed voorbeeld van).

Het resultaat is een film die niet weet te verrassen en meer van hetzelfde biedt. Dat zal echter voor veel bezoekers voldoende zijn. Desondanks de negatieve punten is Pitch Perfect 2 toch nog steeds een erg vermakelijke film geworden met een hoop grappige momenten en leuke muziek.