Tomorrowland (Project T) (2015)

Wanneer regisseur en schrijver Brad Bird zich aan een project verbindt, dan is er genoeg reden om uit te kijken naar het eindresultaat. Hij regisseerde films als The Iron Giant, The Incredibles en Ratatouille, maar was daarnaast ook verantwoordelijk voor het spannende Mission Impossible: Ghost Protocol. Tomorrowland is zijn nieuwste “live action” film. De film wordt echter in ons land uitgebracht onder de naam Project T omdat het dansfestival de rechten op de naam heeft. Ondanks de naamswijziging is de inhoud hetzelfde gebleven en is de vraag of dit een geslaagde film geworden is.

De film opent met Frank Walker (George Clooney), die de kijker direct lijkt aan te spreken terwijl een nixie klok aan het aftellen is. Hij wordt echter constant onderbroken door iemand buiten beeld, waardoor de film steeds lijkt te pauzeren. Het is een opening die meteen op de zenuwen werkt. Als kijker heb je nog geen idee waar de film over gaat en terwijl je informatie krijgt wordt dat gestoord.

Uiteindelijk komt het verhaal echter van de grond en wordt duidelijk dat toen Frank jong was hij tijdens een wereldexpositie een onverwacht futuristische wereld ontdekte. Degene die Frank onderbreekt is Casey Newton (Britt Robertson), een jonge vrouw die anders durft te denken en moeilijke vragen stelt op school. Ze wil de afbraak van Cape Canaveral saboteren en wordt opgemerkt door de jonge Athena (Raffey Cassidy) die er ook voor zorgt dat ze diezelfde futuristische wereld, op grappige wijze, ziet. Ze raakt er door geobsedeerd en probeert er achter te komen hoe ze er kan komen. Het is het begin van een lange en actievolle zoektocht.

Visueel is de film een feest voor het oog waarbij met name de futuristische stad prachtig gerealiseerd is. Het is een visie zoals je zelf ook de toekomst zou voorstellen en als kijker krijg je dat gevoel van “wow” in dezelfde mate als de personages. Helaas weet het verhaal de visuele pracht niet te evenaren en dat is teleurstellend. Toch heeft de film wel een topcast. George Clooney is als de moeilijk toegankelijke Frank solide en dat is ook het geval bij Britt Robertson. Het is echter de jonge Raffey Cassidy die de meeste indruk maakt. Ze komt over als iemand die uiterst zeker van zichzelf is, maar ook uiterst bedreigend kan kijken, ondanks haar postuur.

Behalve een aantal momenten die voor jonge kijkers redelijk schokkend kunnen zijn, is Tomorrowland een familiefilm die het durven dromen probeert te stimuleren en duidelijk probeert te maken dat ieder persoon een verschil kan maken. Het is een boodschap die er regelmatig erg dik bovenop ligt waardoor de film als prekerig over kan komen. Het eindresultaat is een film die niet helemaal in balans is. De film start frustrerend, weet daarna vaart te krijgen, maar verliest af en toe die snelheid. Het mysterie wordt goed neergezet en bouwt naar iets toe, maar als de hoofdpersonen er uiteindelijk zijn wordt de hoop die opgebouwd is niet waargemaakt en eindigt het op een relatief “standaard” manier.