Nadat ik bij een blogathon op m’n Engelse site las ik dat deze film veel impact had op Rodney van Fernby Films, was ik erg benieuwd geworden. Het was voor hem een film die hem toen hij klein was (naast The Neverending Story) het idee gaf dat hij meer kon zijn dan hij was. Dat was m’n belangrijkste reden om deze film toe te voegen aan mijn Blindspot series van dit jaar. Het hielp natuurlijk ook dat dit een science fiction film uit de jaren tachtig is, wat ook nostalgie met zich meebrengt.
De jaren tachtig waren, na het immense succes, een mooie tijd voor science fiction. Het aantal films dat in dat genre uitgebracht werd was groot aangezien veel filmmaatschappijen het succes te evenaren. Natuurlijk lukte dat niet altijd, maar naar mijn mening is The Last Starfighter geslaagd. Dat de film daarbij erg gedateerd aanvoelt boeit daarbij niet.
De film lijkt verschillende elementen van andere films te lenen om zo tot een vermakelijk resultaat te komen. Zo draait de film om een speelkast (denk Tron) die door de hoofdpersoon Alex (Lance Guest) constant gespeeld wordt en waarbij hij de beste binnen zijn gemeenschap is, een groep mensen die in trailers wonen. De kast blijkt echter geplaatst te zijn om te kijken hoe goed iemand is als gevechtspiloot. Alex krijgt op een avond bezoek van een man in een futuristische auto, die hem vervolgens de ruimte mee inneemt. Zoals de titel al doet vermoeden is Alex “The Last Starfighter” en rust het lot van het universum in zijn handen (een beetje als Star Wars). De film heeft daarnaast elementen die me deden denken aan de films van Spielberg van rond die tijd.
The Last Starfighter is een heerlijke film om naar te kijken, waarbij het gevoel van avontuur voorop staat. Alex wordt ongepland een wereld (beter gezegd, een heelal) ingetrokken dat hij niet kent en waarbij alle hoop op hem gevestigd is. Alhoewel de film er grotendeels goed uit ziet is, vallen de effecten, wanneer Alex eenmaal de ruimte in is, erg tegen. Er werd destijds, we praten over 1984, gekozen om alle gevechten in de ruimte met de computer te genereren. Misschien dat deze er destijds nog goed uitzagen, maar tegenwoordig denk ik dat je dit zelf met je laptopje nog beter kan maken. Miniaturen waren een betere keuze geweest. Ondanks dat minpunt biedt The Last Starfighter veel vermaak en avontuur. Met z’n lekkere tachtiger jaren vibe, een aantal leuke praktische effecten voor diverse monsters en leuk verhaal was The Last Starfighter een zeer aangename verrassing en begrijp ik waarom zo’n film op jonge leeftijd veel impact kan hebben.
Met alle remakes van de laatste jaren verbaasde het me dat deze film nooit opnieuw gemaakt is, maar het blijkt dat de rechthebbenden geen toestemming geven om iets met het idee van deze film te doen. Zelfs Spielberg zelf heeft het geprobeerd, zonder resultaat.
Mooie tip. Neem ik mee 🙂
Zolang je je realiseert in welke tijd deze gemaakt is, is hij erg leuk.
Ik heb deze ook nog nooit gezien. Vreemd.
Tsja, het is wel een film uit de jaren tachtig 🙂