Jurassic World (2015) – Recensie

Gaat elk kind door een dinosaurus fase? Ik zat daar met het oog op deze nieuwe film in de Jurassic Park reeks over na te denken. Aanvankelijk kon ik me niet herinneren dat ik ooit een collectie plastic dino’s te hebben gehad, maar na verder nagedacht te hebben kon ik me wel herinneren dat ik op de basisschool wel eens een werkstuk over ze gemaakt heb. Dit was in de jaren tachtig, dus dat was nog naar de bibliotheek gaan voor je informatie, alles met de hand schrijven en naar de supermarkt gaan om kopietjes van plaatjes te maken om in je werkstuk te plakken. De reden dat ik me dat werkstuk nog herinner was niet zozeer het werkstuk zelf, maar de manier waarop het was nagekeken. Ik ging namelijk naar een christelijke school (ook al ben ik zelf niet gelovig) en de leraar hield strak vast aan het scheppingsverhaal. Dat betekende dat hij vraagtekens had gezet wanneer er stond dat de dinosaurussen zoveel miljoen jaar geleden leefden. Dat paste niet in zijn overtuiging.

Er is dus een korte periode geweest waarin ik interesse in ze had, maar die heeft niet lang geduurd. De eerste Jurassic Park kan ik me echter wel herinneren, vooral omdat er (net zo als nu) veel marketing voor de film was. Op TV werden specials uitgezonden (waarin het bijvoorbeeld ging over hoe ze het water in het glas lieten trillen wanneer de Tyrannosaurus Rex er aankomt) en de effecten in de film waren voor die tijd adembenemend. Meer dan 20 jaar later nemen we dat echter als een gegeven en moet een film echt iets bijzonder doen om dezelfde reactie teweeg te brengen. Slaagt Jurassic World daarin?

De poorten van het originele park zijn misschien gesloten, maar twee decennia later is Jurassic World een realiteit geworden. Bezoekers kunnen diverse dinosaurussen zien, bij een Seaworld-achtige attractie, maar ook tijdens een kanotocht. Het attractiepark is een groot succes, maar de directie is van mening dat er vernieuwing nodig is (of letterlijk “meer tanden”) om er voor te zorgen dat de bezoekers blijven komen. Twee van die bezoekers zijn de broertjes Zach en Gray Mitchell die hun tante, Claire Dearing (Bryce Dallas Howard), zullen ontmoeten die verantwoordelijk is voor het managen van het park. Zij is echter druk bezig met het voorbereiden van de nieuwe attractie, de Indominus rex, een nieuwe genetisch gemodificeerde dinosaurus die groter is dan een Tyrannosaurus.

Om er zeker van te zijn dat het verblijf van dit supermonster veilig genoeg is komt dinosaurus expert Owen (Chris Pratt) het verblijf bezoeken. De Indominus rex lijkt echter verdwenen te zijn en de veiligheid van iedereen op het eiland is in gevaar.

Qua verhaal levert de film precies wat je er van zou verwachten: Dino’s die mensen aanvallen. Als dat het enige is waarvoor je Jurassic World wil zien, dan wordt je op je wenken bediend. Dat gedeelte van het verhaal werkt en de nieuwe dinosaurus blijkt verschillende bijzondere eigenschappen te beschikken die het een gevaarlijke tegenstander maakt. De verschillende karakters en hun verhaallijnen zijn echter minimaal uitgewerkt. Daardoor voelt het regelmatig aan of er stukken film missen. Een voorbeeld hiervan zijn de twee broers. Ze worden naar het eiland gestuurd zodat hun ouders hun scheiding kunnen regelen, maar als dit niet op een gegeven moment gezegd wordt mis je het. Dat geldt voor meerdere karakters, waardoor je als kijker niet altijd meeleeft als ze in gevaar zijn. Er waren geen acteurs die echt opvielen. De film heeft diverse leuke knipogen naar de originele film en visueel is de wereld mooi gerealiseerd.

Als geheel is Jurassic World vermakelijk, maar niet bijzonder. Net zoals m’n werkstuk uit m’n jeugd zal ik me het nog wel herinneren maar zal het verder weinig losmaken, net zoals dat bij de originele films het geval was.