Journal d’une Femme de Chambre is de derde verfilming van het boek van Octave Mirabeau. Eerder gingen in 1946 Jean Renoir en in 1964 Luis Bunel regisseur Benoît Jacquot voor. Met Léa Seydoux (La vie d’Adèle) in de hoofdrol heeft hij een actrice die de eigenschappen heeft om het karakter van Célestine, een kamermeisje die werkt voor de hogere klasse, overtuigend neer te zetten.
We leren Célestine kennen wanneer ze in dienst treed bij een echtpaar op het platteland. Aan het begin van de twintigste eeuw is de rol van het kamermeisje onderdanig en laat in dit geval haar bazin duidelijk merken dat ze moet luisteren door haar constant te laten weten als ze iets niet goed doet. Célestine heeft haar mening constant klaar, maar houdt deze voor zich. In deze wereld heeft ze geleerd hoe ze haar positie kan behouden en moet omgaan met de avances van de heer des huizes. In diverse flashbacks, die soms maar moeilijk te plaatsen zijn, zien we wat ze heeft moeten meemaken. Het is duidelijk dat het leven van vrouwen in de huishouding geen pretje was en er soms veel meer op seksueel vlak verwacht of genomen werd.
Waar Jacquot zeker in slaagt is om de periode prachtig in beeld te brengen. De kostuums zien er mooi uit, de locaties zijn goed gekozen en ook het acteerwerk is niets op aan te merken. Toch werkt de film als geheel helaas niet, doordat diverse scenes te weinig samenhang hebben, bepaalde keuzes van Célestine tegen het einde niet goed opgebouwd zijn (gevoelens voor een man worden met een paar indringende blikken gesuggereerd). Als kijker wordt je daardoor onvoldoende het verhaal ingetrokken waardoor interessante onderwerpen niet de diepgang krijgen die ze verdienen.
Nog niet eerder van gehoord maar gezien jouw score laat ik deze maar aan me voorbij gaan.
Kan ik begrijpen en helaas voldeed het niet aan m’n verwachtingen.