Big Game (2014) – Recensie

Samuel L. Jackson is zo’n acteur die keihard werkt en elk jaar in veel films verschijnt en die zeker de laatste jaren solide rollen uitkiest. Het is een acteur die ik graag zie verschijnen, in welke rol dat ook is. Toen ik een tijdje geleden in de bioscoop grote reclamedoeken zag hangen voor deze film was m’n interesse gewekt, vooral omdat ik verder maar weinig over deze film gezien had. Ergens begonnen er daardoor al alarmbellen te rinkelen, maar met een Pathe Unlimited abonnement is het enige risico dat je loopt dat je wat tijd verliest.

M’n logische aanname was dat dit een Amerikaanse film was, maar dit is niet het geval. De film komt uit Finland en regisseur Jalmari Helander (die verder weinig films op z’n naam heeft staan) wist Jackson aan de film te koppelen. Die speelt de president van Amerika, die met Airforce One onderweg is naar een vergadering. Ondertussen is het tijd voor de 13-jarige Oskari (Onni Tommila) om te bewijzen dat hij een man is. De traditie schrijft voor dat hij in z’n eentje het bos in moet voor een aantal dagen en wanneer hij terug komt met wild dat hij heeft afgeschoten dan mag hij zichzelf een echte man noemen. Oskari is echter zwak en is nog niet sterk genoeg om een boog te spannen. Toch gaat hij op pad.

Airforce One wordt aangevallen door terroristen en de president komt door middel van een ontsnapping in het bos terecht. Daar moet hij zien te overleven en proberen uit handen te blijven van de mannen die de aanval pleegden. Hij ontmoet dan Oskari, die het gebied kent en samen proberen ze zichzelf in veiligheid te brengen.

Helaas stelt Big Game uiteindelijk teleur. Het probeert het gevoel te geven als een grote actiefilms, waarin de gevaren groot zijn, maar uiteindelijk weet de film dat gevoel niet overtuigend over te brengen. De actie is soms te bizar voor woorden (net zoals in Indiana Jones and the Crystal Skull is er hier ook een scene met een koelkast) en werkt de band tussen de president en de jongen die zichzelf moet bewijzen ook niet goed. Het resultaat is een film die ondanks de nodige vaart nergens spannend wordt en waarbij je de radertjes ziet draaien om weer bij het volgende “set piece” uit te komen. Ondanks de grote actiemomenten voelt de film meer aan als een “straight to VOD” release.