Spy (2015)

Melissa McCarthy was een erg grappige verschijning in Bridesmaids, maar elke andere komedie die ik daarna met haar gezien heb vond ik erg tegenvallen. Ik vond haar humor simpelweg niet grappig en ze werkte op m’n zenuwen. Dat was dan ook de reden dat ik Spy aanvankelijk heb overgeslagen. Maar na velende lovende kritieken (en het feit dat Jason Statham in de film speelt) kon ik er niet aan ontkomen om deze door Paul Feig geregisseerde spionnenkomedie toch te bezoeken. Was mijn lichte aversie richting McCarthy dan toch onterecht?

Susan Cooper (Melissa McCarthy) werkt bij de CIA achter een buro. Alhoewel ze de training tot spion in het veld met succes heeft doorlopen vindt ze het voldoende om andere agenten bij te staan terwijl die hun werk uitvoeren. Eén daarvan is Bradley Fine (Jude Law), een spion waar ze een oogje voor heeft. Wanneer zijn missie echter misloopt en alle spionnen in het veld in gevaar lijken te zijn moet er iemand de missie van Bradley afmaken. Die persoon moet onbekend zijn en na een goede overweging besluit de CIA Susan richting Europa te sturen om te zoeken naar een nucleaire bom, waarvan Rayna Boyanov (Rose Byrne) als enige de locatie weet. Een relatief simpele opdracht wordt echter al snel ingewikkelder en Susan is genoodzaakt inventief te zijn.

Ik moet zeggen dat Spy me zeer positief heeft verrast. Het is een goed in elkaar gezette komedie die eigenlijk niet naar de extremen gaat zoals we (te) vaak in komedies de laatste jaren zien. Het verhaal zit goed in elkaar en is constant in beweging, McCarthy speelt een karakter dat zeer competent is en de film maakt nooit echt grappen ten koste van dat karakter. Dat is verfrissend om te zien. Daarnaast is Jason Statham in het beperkt aantal scenes waarin hij speelt hilarisch, omdat z’n karakter constant de meest onmogelijke claims doet. Al die elementen maken van Spy één van de betere komedies van de laatste jaren.