Inside Out (2015) – Recensie

Als je naar de geschiedenis kijkt van Pixar dan valt op hoeveel fantastische films de animatiestudio gemaakt heeft, waaronder de Toy Story-trilogie, Monsters Inc., Finding Nemo, Up, Ratatouille en WALL-E. Mensen waren altijd benieuwd naar nieuwe Pixar films, niet alleen omdat de verhalen erg orgineel en emotioneel waren, maar ook omdat de animatie met elke film nog fantastischer werd. Toch bracht de studio een aantal films uit die niet de lovende recensies ontvingen die ze ervoor kregen (de Cars films zijn goede voorbeelden). Vorig jaar kwam er zelfs geen film uit, alhoewel ze dat sinds 2006 jaarlijks deden. Pixar is nu terug met Inside Out (hier ook bekend onder Binnestebuiten). Zijn ze daarmee weer terug in oude vorm of is het opnieuw een teleurstellende film?

Het concept van de film is zeer origineel omdat het de emoties visualiseert in het hoofd van het meisje Riley (Kaitlyn Dias) in de vorm van karakters. Die emoties zijn Joy (Amy Poehler), Sadness (Phyllis Smith), Fear (Bill Hader), Disgust (Mindy Kaling) en Anger (Lewis Black) die Riley besturen en bepalen hoe Riley reageert vanaf het moment dat ze geboren wordt. In een korte periode, waarin je haar op ziet groeien van baby naar tiener, slaagt Pixar er in het concept goed neer te zetten en duidelijk te maken hoe deze emoties in de hersenen werken, wat “core memories” zijn (die de persoonlijkheid vormen) en hoe alle ervaringen en gedachten opgeslagen worden.

Alhoewel alle emoties een rol spelen in het bepalen wat Riley doet, is het Joy die de grootste invloed heeft op wie Riley is. Wanneer haar ouders besluiten om te verhuizen naar San Francisco zorgt dat ook voor een verandering van haar gevoelens. Sadness lijkt zichzelf niet te kunnen beheersen, wat uiteindelijk resulteert in het kwijtraken van de “core memories”, die richting het lange termijn geheugen gaan. Joy en Sadness besluiten achter ze aan te gaan en het is aan de drie overgebleven emoties om beslissingen te maken, die resulteren in een aantal serieuze persoonlijkheidsveranderingen.

Het eindresultaat is een film die op vele vlakken werkt. Het slaagt er in om tegelijkertijd te laten zien wat er in Riley’s leven gebeurt, maar ook in haar hoofd. Pixar laat zien hoe je herinneringen verliest, hoe dromen gemaakt worden en hoe de hersenen langzaam veranderen naarmate je ouder wordt. De aftiteling laat zien dat de studio samen heeft gewerkt met een herseninstituut en je voelt dat de uitwerking van diverse elementen gebaseerd zijn op de wetenschap. Aangezien deze film om emoties draait, is het goed om te beschrijven wat het met die van mij deed.

Allereerst is de film hilarisch. Het is leuk om te zien hoe de verschillende emoties “ruzie” met elkaar maken en hoe beslissingen worden genomen. De manier waarop dat uitgewerkt wordt, is een plezier om naar te kijken. De film laat af en toe zelfs zien wat er in de hoofden van andere personages gaande is. De film zit vol kleine details die je misschien de eerste keer mist en ik kan niet wachten om de film nog een keer te zien. Daarnaast vond ik het leuk om te zien hoe een persoonlijkheid verandert. Zelf heb ik ook kinderen waarvan er eentje nog erg jong is en de film bevatte zoveel herkenbare elementen en reacties van Riley, dat ik een sterke emotionele band voelde en een klein beetje verdriet voelde omdat ik wist dat sommige karaktertrekken van de jongste uiteindelijk (helaas) zullen veranderen naarmate ze ouder wordt.

Visueel weet de film op verschillende vlakken indruk te maken. De manier waarop Pixar laat zien wat er in je hersenen gebeurt laat zien hoe fantasievol de medewerkers van het bedrijf zijn. Herinneringen worden in de vorm van ballen opgeslagen. Ze kunnen worden opgepakt en de herinnering kan worden afgespeeld (één van de terugkerende grappen met een reclame liedje was hilarisch) en de manier waarop al die ballen bewaard worden ziet er indrukwekkend uit. Wanneer Joy en Sadness door de hersenen lopen, bezoeken ze de donkere plekken, de fantasierijke, maar ook de abstracte en ontmoeten ze memorabele karakters (Bing Bong is m’n favoriet). Inside Out is een plezier om te kijken en een schitterende film. Het verhaal laat je alle vijf emoties voelen en na het zien van de film kijk je toch even anders naar de manier waarop mensen in sommige situaties reageren. Zelf verliet ik de bioscoop met een grote grijns op m’n gezicht. Pixar is terug met een topfilm die makkelijk als één van hun beste kan worden betiteld.