Amy (2015) – Recensie

Er zijn van die artiesten die je voor de eerste keer hoort en die er in slagen meteen een indruk achter te laten. Het is iets wat mij niet veel gebeurt, maar ik kan me nog goed herinneren toen ik Amy Winehouse voor het eerst zag in haar videoclip voor het nummer “Stronger Than Me”. Niet alleen haar stem viel op, maar ook de tekst was anders. Ik had al jaren geen nieuwe CD’s gekocht, maar voor deze artiest ben ik meteen richting een platenwinkel (toen ze nog bestonden) gegaan om haar album Frank te kopen.

Ze was een artiest die ik net iets meer volgde als andere artiesten en helaas zag je haar voor het oog van de camera’s langzaam de verkeerde richting opgaan. Haar dood in 2011, alhoewel schokkend, kwam dan ook niet als een verrassing. Door haar populariteit zijn er al diverse documentaires over deze zangeres verschenen, maar aangezien deze gemaakt is door regisseur Asif Kapadia waren m’n verwachtingen hoog.

Asif Kapadia maakte namelijk eerder de alom geprezen documentaire Senna, die geheel bestond uit oude nieuwsbeelden en interviews. Met Amy doet hij grotendeels hetzelfde. Hij kreeg toegang tot privé video’s en mocht ook vrienden en familie interviewen. Het resultaat is een film die een goed beeld probeert te scheppen over het tragische leven van Winehouse. De film opent met de verjaardag van een goede vriend waarbij iedereen “Happy Birthday” zingt en de rest simpelweg stopt met zingen wanneer 14-jarige Amy haar geluid laat horen. Wanneer haar vader weggaat bij haar moeder heeft dat veel impact op haar. Ze is een meisje waaraan volgens de documentaire maar weinig grenzen worden gesteld. Wanneer ze vertelt dat ze het perfecte dieet gevonden heeft (wat boulimia blijkt te zijn), denken haar ouders dat het iets is wat wel over zal gaan.

Muziek is een belangrijke uitlaatklep en ze wordt dan ook snel opgemerkt en krijgt studiotijd aangeboden. De bal begint te rollen en ze krijgt een platencontract. Alhoewel ze zelf niet verwacht ooit echt beroemd te zijn, is de realiteit anders en wordt ze, zeker na haar tweede album Back to Black, constant gevolgd door paparazzi. Wanneer ze verliefd wordt op Blake Fielder is zijn invloed op haar desastreus. Ze volgt hem in alles wat hij doet, inclusief zwaar drank- en drugsmisbruik. Met alle media aandacht erbij en druk van het platenlabel lijkt ze geen moment meer voor zichzelf te hebben. Als ze alles probeert te ontsnappen door op een afgelegen eiland op vakantie te gaan, komt haar vader met een filmploeg voor z’n eigen realityshow haar opzoeken, tot groot ongenoegen van Amy.

Asif Kapadia is er opnieuw in geslaagd om een intrigerend portret van iemand te maken die eigenlijk veel te jong is overleden. Hij schuwt er niet voor weg om de minder mooie kanten op schokkende wijze in beeld te brengen (zoals onthutsende privéfoto’s van een sterk vermagerde Winehouse die duidelijk onder invloed van drugs is). Het is nog steeds ongelofelijk om te zien hoe een meisje met zoveel talent uiteindelijk aan haar einde kwam. De interviews met onder andere haar vriendinnen, bodyguard en ex-man maken haar verhaal compleet. Een documentaire die zeker de moeite waard is.

De enige vraag die ik me wel stelde na het zien van deze documentaire is of je voor deze film naar de bioscoop zou moeten gaan. Reden hiervoor is dat de film grotendeels bestaat uit beelden waarvan de kwaliteit zeer laag is (denk aan een lage resolutie op Youtube) en waarbij dan vaak ook nog gebruik wordt gemaakt van slowmotion (waardoor het beeld schokkerig is). Als je die beelden vervolgens opblaast naar het formaat van een bioscoopscherm, dan ziet dat er erg slecht uit. Naar mijn mening komt deze film dan ook beter tot z’n recht op een TV thuis dan op het grote doek.