Als het gaat om hip hop die gemaakt is aan de westkust van Amerika, dan is N.W.A. de groep die er voor heeft gezorgd dat Californië in één klap bekend werd met hun debut album Straight Outta Compton. De groep bestaande uit Eazy-E, Ice Cube, Dr.Dre, DJ Yella en MC Ren viel op door hun harde en erg controversiële teksten. Aangezien de groep eind jaren tachtig ontstond zal niet iedereen bekend zijn met hun verhaal (ook al zullen de meeste mensen Dr.Dre en Ice Cube wel kennen). Daar brengt deze film verandering in.
De film laat zien hoe de leden van de groep bij elkaar komen, succes behalen en de problemen die zich afspelen binnen en rondom de groep. Zo komen de contractproblemen aan bod, de spanningen met de politie en natuurlijk de controversiële aard van hun muziek. De focus in het verhaal ligt daarbij voornamelijk op Eazy-E, Ice Cube en Dr.Dre. De andere leden zie je af en toe wel, maar die krijgen maar weinig tijd om een noemenswaardige rol in het verhaal te spelen. Die keuze is gezien de populariteit van de individuele leden en de hoeveelheid tijd die de film moet overbruggen echter een begrijpelijke keuze.
Met z’n speelduur van bijna twee en een half uur lijkt deze film misschien een lange zit, maar het is verre van dat. De diverse gebeurtenissen volgen elkaar in zo’n rap tempo op dat je als kijker geen moment een adempauze krijgt. Achteraf had ik zelf liever gezien dat deze film langer was zodat sommige verhaallijnen iets meer diepgang zouden hebben. Sommige gebeurtenissen worden slechts zo kort aangehaald dat je ze al snel weer vergeten bent (bijvoorbeeld de rellen in Los Angeles of de werkrelatie tussen Dr.Dre en Suge Knight). Het is iets wat vaker in biopics gebeurt, maar had daar toch graag meer van gezien. Desnoods in een langere on demand versie, in de vorm van een serie of zelfs aparte films voor de hoofdpersonen. Ondanks dat gevoel is Straight Outta Compton een geslaagde film en een must see voor de hiphop fan.
Ben geen fan van de hip hop muziek maar dit spreekt me wel erg aan. Is toch weer een vorm van jeugdsentiment en ik ben niet bekend met het verhaal achter NWA. Wil ik deze week wel voor naar de bios.
Ik zelf wel, wat het natuurlijk nog een extra dimensie geeft. Was redelijk op de hoogte van het verhaal van NWA, maar de film weet dat goed in beeld te brengen.
Pingback: The Defiant Ones (2017) – Recensie | De Filmkijker
Pingback: All Eyez on Me (2017) – Recensie | De Filmkijker
Pingback: Black Mass (2015) – Recensie | De Filmkijker