Terwijl ik The Man from U.N.C.L.E. zat te kijken vroeg ik me af of ik niet langzaam steeds “bitterder” aan het worden ben over bepaalde type films. Ik twijfel er niet aan dat m’n smaak door de jaren heen verandert is. Als je al een hoop films gezien hebt dan weet je wat je van bepaalde genres, zoals in dit geval een spionnenfilm, kan verwachten. Dat betekent dat een film voor mij net iets meer moet doen, zoals bijvoorbeeld een originele twist, om me aan boord te krijgen. Als het allemaal redelijk “recht toe, recht aan is” lijkt een film voor mij steeds vaker saai te zijn. Ik wil verbaasd worden.
Deze film is de nieuwste van regisseur Guy Ritchie, die eerder verantwoordelijk was voor de vermakelijke Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch, maar ook voor de (in mijn ogen) teleurstellende Sherlock Holmes films. Een regisseur die weet hoe hij een verhaal met stijl kan brengen. Weet hij dat te doen met een verhaal dat zich afspeelt in de jaren zestig?
Napoleon Solo (Henry Cavill) is een CIA agent die als opdracht heeft om Gaby (Alicia Vikander), te helpen ontsnappen uit Oost Berlijn zodat ze kan helpen met het opsporen van haar vader, die lijkt te werken aan een kernwapen. Daar lopen ze echter Illya Kuryakin (Armie Hammer) tegen het lijf, die tot alles bereid is de twee te stoppen. Toch zijn Solo en Kuyakin genoodzaakt om samen te werken en het op te nemen tegen een mysterieuze criminele organisatie.
The Man from U.N.C.L.E. is een feest voor het oog. De cast is zo goed gekleed dat ze stuk voor stuk weggelopen lijken te zijn van een modeshow. De jaren zestig komen daardoor echt tot leven. De rivaliteit tussen de Amerikanen en Russen wordt leuk door Cavill en Hammer tot leven gebracht, die constant willen bewijzen dat ze beter zijn dan de ander. Wat echter mist is diepgang, niet alleen bij de karakters, maar ook in het verhaal waardoor het geheel nooit echt memorabel wordt. Na de spannende opening weet de film nergens meer datzelfde nivo te behalen. Deze spionnenfilm heeft zeker wel een bepaalde entertainmentwaarde, maar slaagt er niet in om een blijvende indruk te maken doordat het allemaal te voorspelbaar is.
Wat jammer dat hij jou niet goed bevallen is. Bij mij heeft hij wel een blijvende indruk achtergelaten en ik zou hem zelfs graag nog een keer kijken. De Sherlock Holmes films vond ik trouwens ook fantastisch :p
Tsja, af en toe zijn de meningen verdeeld over bepaalde films 🙂
Ik vond hem ook prima! Niet een van de beste films in zijn genre, dat geef ik toe, maar zeker vermakelijk. Heb me geen moment verveeld in ieder geval! Mooi trouwens, die balk in het midden op je website!
Misschien was ik simpelweg niet in de juiste mood, maar aan de andere kant vond ik eerder dit jaar Mission Impossible ook al een beetje tegenvallen, dus kan zijn dat ik spionnenfilms me langzaam een beetje gaan vervelen. Merk het wel als de nieuwe Bond uit is 😉
Thanks! Was al een hele tijd naar zoiets op zoek, aanvankelijk wilde ik een theme die zoiets had aanschaffen, maar die voldeed niet helemaal aan m’n eisen. Toen ik deze tegenkwam aangeschaft en verzonnen hoe ik dat wilde implementeren (moet natuurlijk niet overheersend zijn). Ben zelf ook erg tevreden met het resultaat 🙂
Ik ken dat gevoel. Na zoveel films heb je veel al een keer gezien. Jammer dat deze film een gevalletje was van style over substance.
Ik werd niet erg enthousiast van de trailer en tot op heden trekt deze film me ook helemaal niet. Voor deze wacht ik wel op VOD waar ik hem ongetwijfeld nog wel een keertje tegen kom.
Ja, dat was ik eigenlijk ook van plan, maar toen ik in de bios was, was dit eigenlijk de enige film die me op dat moment aansprak.
Pingback: The Gentlemen (2019) – Recensie | De Filmkijker