Pixels (2015) – Recensie

Ik had mezelf nog zo voorgenomen om deze nieuwste film van Adam Sandler over te slaan. Daar had ik goede redenen voor: Als je kijkt naar de laatste tien films die Sandler gemaakt heeft zit daar eigenlijk geen enkele titel tussen die echt de moeite waard was. In z’n jongere jaren kon ik nog wel van z’n films genieten, maar ik heb simpelweg een aversie ontwikkeld richting Sandler omdat hij telkens weer teleurstelt.

Maar waarom dan toch Pixels bekijken? Nieuwsgierigheid is denk ik de belangrijkste factor. En dan wilde ik niet weten of hij deze keer een goede film gemaakt had, maar eigenlijk meer hoe het game element in de film verwerkt is. Als iemand die met gamen opgegroeid is sprak dat me aan (en het feit dat er verder geen films draaiden die ik nog wilde zien) en besloot ik, als ik eerlijk ben tegen beter weten in, toch Pixels een kans te geven.

Sandler speelt, zoals bijna altijd, een loser, Brenner, die eigenlijk niets van z’n leven gemaakt heeft en ambitie mist. Tijdens z’n jeugd was hij goed in het spelen van arcade games en werd hij tweede bij een kampioenschap. Die dagen zijn echter achter hem en hij werkt nu als installateur van entertainment systemen. Z’n beste vriend Cooper (Kevin James) is president van Amerika en die vraagt z’n hulp als de wereld lijkt te worden aangevallen door aliens die lijken op karakters uit klassieke arcade games. Samen Ludlow (Josh Gad) en z’n grote rivaal Eddie (Peter Dinklage) moeten ze proberen deze buitenaardse wezens te stoppen.

 Veel meer dan dat is de film niet. Ok, er zit nog een heel dun liefdeverhaal in, maar dan heb je het wel gehad. Er is geen moment dat ik echt heb zitten lachen en dan is anderhalf uur best wel lang. Het enige waar ik nog enigszins positief over kan zijn is hoe de karakters in al hun “pixeligheid” in drie dimensies tot leven komen, maar behalve dat je ze herkent hebben ze geen achtergrondverhaal. Zelf Q-Bert, die als een soort mascotte voor een groot deel van de film meeloopt moet een komische noot zijn, maar dat lukt ook niet. Pixels mist spanning, waardoor je geen enkel moment het gevoel krijgt dat de wereld in gevaar is en er is geen moment dat je als kijker wordt verbaasd. Ben je op zoek naar films die te maken hebben met “old school games” dan kun je beter Wreck-It Ralph kijken en als je wilt zien hoe goed rivaliteit tussen twee Donkey Kong spelers in beeld gebracht kan worden dan is King of Kong een aanrader. Pixels kun je, net zoals ik voorlopig van plan ben met alle komende Sandler films, beter overslaan.