Good Kill (2014) – Recensie

Zo op het eerste gezicht lijkt wat wij als realiteit ervaren makkelijk te beschrijven te zijn. Maar als je er wat meer over nadenkt kan je je afvragen of dat daadwerkelijk zo simpel is. Natuurlijk is wanneer je buiten of in je huis rondloopt alles wat je ziet echt, daar zal niemand over twijfelen, dat wat je ogen zien is er daadwerkelijk.

Maar wat als je een boek aan het lezen bent? Dat boek is echt, maar terwijl je die letters leest zijn je hersenen al bezig er beelden bij te vormen. Als je helemaal opgaat in een boek dan verdwijnt als het ware alles om je heen. Hetzelfde is het geval als je een film kijkt of een game speelt. Op het moment dat je er mee bezig ben is dat de realiteit, ook al kan je het achteraf onderscheiden als iets dat verzonnen is. Toch wordt die lijn steeds minder duidelijk, met de komst van steeds realistischere graphics en natuurlijk de VR systemen. Zelf merk ik al bij sommige games dat ik moeite heb bepaalde acties uit te voeren omdat ik het er te echt uit vindt zien. Het is dan ook geen grote stap om je in te kunnen leven in de wereld van de piloot van een drone, zoals in Good Kill.

Ethan Hawke is Major Thomas Egan, die jaren als piloot in de luchtmacht gevlogen heeft, maar nu samen met een team een drone bestuurt in het Midden Oosten. Dat doet hij echter via een commandocentrum aan de rand van Las Vegas. Het betekent dat hij aan het einde van z’n werkdag gewoon in de auto kan stappen om de kinderen op te halen en naar huis te gaan. Hij mist het zitten in een echt vliegtuig en hoort aan hoe nieuwe soldaten verteld wordt dat sommige van hen gekozen zijn omdat ze zo goed op de Playstation waren. De directe connectie met de realiteit van z’n werk, de angst dat je neergeschoten kan worden, is verdwenen. Als een drone wordt neergehaald stijgt er gewoon een nieuwe op. Het is een situatie waar hij erg mee worstelt.

Wanneer z’n team onder leiding van de CIA moet gaan werken wordt het werk alleen maar moeilijker. Niet langer worden doelen gebombardeerd op basis van directe informatie, maar op grond van bepaalde patronen (zoals de plekken waar iemand naartoe gaat). De stem aan de andere lijn is duidelijk en geeft orders waar niet alleen Thomas, maar ook nieuwe rekruut Vera Suarez (Zoë Kravitz) moeite mee hebben. Zo moeten ze na een succesvol bombardement nog een bom laten vallen op de mensen die het puin aan het opruimen zijn. Thomas raakt gedesillusioneerd, drinkt steeds meer en begint zich af te vragen of hij nog wel aan de goede kant in de oorlog staat.

 De inzet van drones is vanuit militair oogpunt natuurlijk een logische. De onbemande vliegtuigen zijn een tiende goedkoper in vergelijking met bijvoorbeeld een F-22, zijn vanuit de hele wereld te besturen en als er één neerstort betekent het geen omgekomen piloot. Maar Good Kill laat echter ook zien dat deze aanpak grote nadelen heeft, het heeft niet alleen veel impact op de piloten, maar ook in de gebieden waar ze worden ingezet. De vraag komt aan bod of je door ze te gebruiken misschien negatieve gevoelens aanwakkert waardoor je indirect een reden geeft voor een individu om zich bij een terroristische groepering aan te sluiten.

Het aan deze kant van de wereld indrukken van een knopje heeft grote gevolgen aan de andere kant, het zijn mensenlevens die letterlijk en figuurlijk verwoest worden en dankzij de uitstekende cast voel je die impact. Diverse momenten wordt Thomas getoond in beelden vanuit de lucht, alsof er ook een drone is die hem in de gaten houdt en hem elk moment kan uitschakelen. Maar het laat je als kijker ook nadenken over het medium film, want ook jij kijkt vanaf de zijlijn, net zoals een drone, stiekem mee met de levens van diverse karakters. Het feit dat het op een scherm getoond wordt doet daar niets aan af. Het is op dat moment de realiteit voor onze hersenen en het is de vraag of dat in bepaalde gevallen ook effect op ons heeft.