Spectre (2015) – Recensie

De James Bond franchise is één van de langstlopende in de filmgeschiedenis. Met een totaal van 24 films, waar nog steeds een groot publiek voor is, is 007 een karakter in een wereld die mensen aanspreekt. Dat betekent echter niet dat die wereld af en toe aangepast moet worden aan de smaak van het moment. Toen Daniel Craig het stokje overnam van Pierce Brosnan in Casino Royale bewoog de serie zich weg van de bizarre gadgets en leefde de geheim agent in een realistischere wereld die donkerder was. Het was een man met gevoelens die daadwerkelijk in gevaar was. Ondanks het feit dat het vervolg, Quantum of Solace, niet zo goed was wist Skyfall met z’n knipoog naar het verleden en een indrukwekkende “bad guy” de harten van het publiek en de critici weer sneller te laten kloppen. Slaagt Spectre daar ook in?

Tijdens z’n opening in Mexico stad, tijdens de dag der doden en met een indrukwekkend aantal figuranten, volgt de camera in één lang shot Bond door een menigte, een hotel in en naar de persoon die hij volgt. Het is een prachtige en indrukwekkende start van de film. Met een nieuwe M aan het roer die het niet pikt dat Bond het heft in eigen hand neemt dwingt hij hem te stoppen met werken. Zelf moet M vechten voor het bestaan van de 00 divisie, want informatie en drones zijn effectiever dan geheim agenten. Toch besluit 007 z’n meerderen niet te gehoorzamen en instructies uit een geheime boodschap te volgen. Die brengen hem in aanraking met de schaduw organisatie Spectre en z’n mysterieuze leider.

 Helaas lukt het Spectre niet om het hoge nivo van z’n voorganger te evenaren en lijkt er terug te worden gegrepen naar de oudere Bond films om toch weer iets “nieuws” aan de “Daniel Craig Bond” toe te voegen. Zo heeft hij weer diverse gadgets, waaronder een auto met diverse wapens en een bijzonder horloge. Ook voelt een achtervolgingsscène in de sneeuw onrealistisch aan wanneer hij besluit een vliegtuig te gebruiken om achter de “bad guys” aan te gaan. Het zijn dat soort momenten waarin de meer menselijke James Bond uit de vorige films langzaam verdwenen lijkt te zijn. De momenten van humor passen namelijk ook niet bij het karakter zoals deze eerder is neergezet.

De film is met z’n 148 minuten langdradig en weet te weinig overtuigend spektakel te bieden en niet de emotionele klappen uit te delen om je de tijd te doen vergeten. Het script is simpelweg niet sterk genoeg en een belangrijke twist is al vroeg in de film duidelijk. Léa Seydoux doet haar best als Bondgirl, maar de chemie ontbreekt, waardoor het moeilijk is haar band met Bond te geloven. Spectre is een film die er goed uitziet aan de buitenkant, maar de innerlijke schoonheid mist om zich te kunnen meten met z’n voorganger en dat maakt het helaas een teleurstelling. Met de negatieve manier waarop Daniel Craig zich de laatste tijd uitlaat in de pers uitlaat over zijn rol als Bond zou dit misschien wel het moment kunnen zijn om weer op zoek te gaan naar een nieuwe acteur en een nieuwe feel voor de volgende film.