Horton Hears a Who (2008) – Recensie

M’n dochter heeft nu een leeftijd bereikt dat ze vaker vraagt of ze een film mag kijken in plaats van TV. Ik weet niet of dat is omdat ze ze leuker vindt of omdat ze lang zijn, maar het is leuk om te zien dat ze er van geniet. Dat betekent dat ze regelmatig films zit te kijken die ik weiger te kijken (met name die over pratende puppy’s gaan, daar zijn er echt te veel van gemaakt), maar als ik besluit mee te kijken dan zorg ik er voor dat het wel films zijn waar ik in ieder geval verwacht ze ook leuk te vinden. Na een korte zoektocht op Netflix kwam ik deze titel tegen. Aangezien deze film, net zoals The Lorax, gebaseerd is op de boeken van Dr.Seuss durfde ik dit wel aan.

Wanneer olifant Horton een klein spikkeltje stof langs zich ziet vliegen denkt hij stemmen te horen. Hij vangt het stofje met een klaver en komt er achter dat er een hele stad, Whoville, op aanwezig is. Omdat de bewoners in gevaar zijn (iedereen zou op ze kunnen stappen) belooft hij dat hij het pluisje naar een veilige plek zal brengen. De overige bewoners van het oerwoud geloven Horton echter niet en willen dat hij ophoudt met z’n vreemde idee omdat het de kinderen negatief zou kunnen beïnvloeden. Horton zet echter door en begint met een avontuurlijke reis vol met allerlei gevaren.

 De boodschap van de film, dat iedereen er toe doet hoe klein je ook bent, wordt op een grappige manier gebracht en laat zien dat je, ook als anderen niet in je geloven, moet doorzetten om je uiteindelijke doel te bereiken. De animatie is mooi en de wereld die wordt neergezet kleurrijk. Voor de kleinsten kan de roofvogel die wordt ingezet om het pluisje van Horton af te pakken misschien een beetje eng zijn, maar ook daar is er regelmatig sprake van humor. Uiteindelijk heb ik me, net zoals m’n dochter, prima met Horton Hears a Who kunnen vermaken. Al hoef ik ‘m niet, in tegenstelling tot zij, niet nog vijf keer te zien.