Aloha (2015) – Recensie

Ik hou erg van koken en vooral in het weekend wanneer ik alle tijd heb om een nieuw gerecht uit te kiezen, m’n boodschappen te doen en wat tijd in de keuken door te brengen. Natuurlijk kies ik af en toe gerechten die misschien niet voor herhaling vatbaar zijn, maar over het algemeen smaken ze goed en resulteert de combinatie van diverse ingrediënten in een heerlijk maaltijd.

Het maken van een film kan makkelijk met koken vergeleken worden. Er zijn namelijk een hoop elementen die bij elkaar komen om zo een mooi eindproduct af te leveren, onder leiding van een masterchef. In dit geval heet die masterchef Cameron Crowe, die in het verleden verantwoordelijk was voor films als Say Anything, Jerry Maguire, Almost Famous en Vanilla Sky. Voor Aloha is hij erin geslaagd erg goede ingrediënten uit te kiezen in de vorm van Bradley Cooper, Emma Stone, Bill Murray, Rachel McAdams, Alec Baldwin en Danny McBride. Met hen ging hij de keuken in, maar wat levert dat op?

Het verhaal draait om Brian Gilcrest (Cooper), die al een lange geschiedenis heeft in het leger, maar inmiddels werkt voor een rijke miljardair (Bill Murray). Hij reist naar Hawai, om er daar voor te zorgen dat de lokale bevolking hun zegen geeft voor een lancering van een nieuwe satelliet. Voor het leger is het belangrijk dat het een succes wordt, want het betekent voor hen extra inkomsten in de toekomst. Om daarbij te helpen zorgen ze er voor dat Allison Ng (Emma Stone) hem overal vergezeld. Ze is een piloot die alle procedures strak volgt, maar ook de verhalen kent van de “beroemde” Brian.

Ondertussen komt Brian er achter dat een ex-vriendin, Tracy (Rachel McAdams) er ook woont, samen met haar man en twee kinderen. Ze hebben elkaar lange tijd niet gezien, maar toch lijkt er nog steeds in de lucht te zijn tussen de twee.

Cameron Crowe lijkt bij deze film gebruik te hebben gemaakt van verschillende recepten zonder er genoeg bij stil te staan of deze wel bij elkaar passen. Aloha is een sateschotel waar vervolgens half gesmolten ijs op is geschept en waarna er nog een fles cola overheen is gegoten. Het zijn los allemaal dingen die lekker zijn, maar die je niet op deze manier moet combineren.

De film heeft geen duidelijke identiteit, waardoor je als kijker geen idee hebt wat voor soort film je zit te kijken. Het is een mix van komedie, romantiek, hackersfilm(geheel onverwacht) en drama waarbij er bijna geen moment is waarop het in dat genre werkt (enige uitzondering is misschien een scene waarin Alec Baldwin los gaat).

Emma Stone, die ik normaal erg goed vindt, weet vooral in het begin van de film niet te overtuigen en aangezien ze een hoofdrol speelt doet dat ook af aan de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen. Samen met het zwakke verhaal en de wisselende toon is dit een gerecht dat je beter kan overslaan.