Ieder mens is zo rond z’n puberteit op zoek naar z’n identiteit. Je lichaam en hersenen veranderen en het kan soms een tijd duren voordat je je daar comfortabel mee voelt en je plek binnen de maatschappij hebt gevonden. Dat is ook het geval voor de 24-jarige Jacob Nossell uit Denemarken. In z’n hoofd is hij als ieder ander, maar omdat hij spastisch is valt hij door z’n manier van bewegen en praten op. Hij is op zoek, vraagt zichzelf af wat nu precies “normaal” is, of hij wel zou moeten leven en hoe de maatschappij in de toekomst met mensen zoals hij om zal gaan. Al die vragen wil hij verwerken in een toneelstuk dat hij zal uitvoeren in het Deense Koninklijk theater. Regisseur Christian Sønderby Jepsen volgt Jacob bij zijn zoektocht en voorbereidingen.
Bij die voorbereidingen voor z’n show interviewt Jacob mensen op straat, laat hij z’n hersenen onderzoeken en praat hij met familie en experts over een grote verscheidenheid aan onderwerpen. Hij probeert een baan te krijgen als journalist, maar loopt hier ondanks z’n CV en kunnen tegen een muur aan vanwege z’n cerebrale parese. Het is schokkend om te zien hoe hij gevraagd wordt of hij misschien zachter zou kunnen praten of hoe keihard sommigen zijn in hun uitspraken. Het zijn echter allemaal momenten die hij kan gebruiken om z’n show gestalte te geven.
Het realiseren daarvan komt echter met de nodige uitdagingen. Jacob worstelt onder andere met z’n gezondheid en zijn drukke schema vraagt eist op een gegeven moment zijn tol waardoor de opzet van de optredens aangepast moet worden. De gedeeltes die er echter getoond worden uit de uiteindelijk show maken indruk. Een gedicht dat hij voordraagt voor z’n ongeboren kind is hartverscheurend. Of Jacob door zijn zoektocht z’n uiteindelijke plek in de maatschappij gevonden heeft blijft de vraag. Jacob houdt echter z’n publiek in de zaal (maar ook die in de bioscoop) een spiegel voor en laat hen nadenken over de vragen die hem bezighouden.
Natural Disorder is vanaf zaterdag te zien tijdens de IDFA.
Deze klinkt veelbelovend
Ja, vond deze echt boeiend.