Man Falling (2015) – Recensie

De kunstwereld heb ik altijd een fascinerende wereld gevonden. Niet dat je mij elk weekend in een museum zal kunnen vinden, maar ik heb het altijd wel boeiend gevonden hoe mensen op kunst reageren en ook de bedragen die men bereid is om te betalen omdat er een bepaalde naam op staat. Op het gebied van documentaires over kunst heb ik er al diverse gezien, waarbij F for Fake, Art and Craft of Exit Through the Gift Shop goed aansluiten op het aspect waar ik in geinteresseerd ben. Als het om schilderijen gaat dan kan ik vooral de klassieke waarderen. Moderne/abstracte kunst doet me simpelweg niets. Op dat vlak sprak de documentaire My Kid Could Paint That erg aan. De hoofdpersoon uit deze documentaire, Per Kirkeby, maakt ook abstracte kunst en is één van de bekendste kunstenaars uit Denemarken.

Aan z’n carrière lijkt echter een einde te komen wanneer hij van een trap valt en daardoor een hersenbeschadiging oploopt. Hierdoor kan hij niet langer goed zien, zich nog maar korte periodes concentreren en lukt het hem niet meer het overzicht te behouden bij grote stukken. Regisseur Anne Wivel volgt hem vanaf het moment net na zijn ongeluk en documenteert zijn lange weg van revalidatie, waarbij hij ook weer z’n eigen “stem” op artistiek gebied moet vinden.

De film is op z’n best wanneer Kirkeby aan het woord is. Hij maakt duidelijk hoe hij z’n handicap ervaart en wat voor impact dat niet alleen op hem heeft, maar ook op de mensen om zich heen. Een groot gedeelte van de film bestaat echter ook uit momenten waarin hij aan het schilderen is en omdat hij abstracte kunst maakt en er geen aandacht wordt besteed aan de kunstwerken die hij voor het ongeluk maakte krijg je geen gevoel over hoe ver hij achteruit is gegaan. Daarbij helpt het feit niet dat hij abstracte kunst maakt en ik er dan al snel een “kleren van de keizer” gevoel bij kreeg. Als documentaire over de worsteling met zo’n gebeurtenis is de film interessant, maar zijn te veel schildermomenten om de kijker te blijven boeien.