Victoria (2015) – Recensie

Naarmate film zich ontwikkelde, veranderde ook de manier waarop verhalen verteld werden. Dat gebeurde op verschillende vlakken, zoals de positionering van de camera, de introductie van geluid en kleur en de ontwikkelingen op het gebied van special effects. Er werd geknipt en geplakt om spanning of snelheid te suggereren en in de jaren tachtig, onder invloed van de muziekvideo’s op MTV werden de cuts steeds sneller. Lange shots werden gezien als traag en niet spannend.

Toch is dat inmiddels veranderd en hebben we de afgelopen jaren steeds meer lange scenes gezien die in één take opgenomen zijn. Denk daarbij aan films als Children of Men of de openingsshot van Spectre. Maar filmmakers willen dat concept verder pushen. Er was natuurlijk vorig jaar Birdman, die door middel van slim filmen en editen de suggestie wekte dat alles in één keer opgenomen was, alhoewel de realiteit anders was. Russian Ark uit 2002 was de eerste film die, dankzij de ontwikkelingen op het gebied van apparatuur, in één shot kon worden gefilmd, met 2000 extra’s die allemaal een stukje geschiedenis uitbeelden in verschillende kamers van het Hermitage museum. Nu is er Victoria, een film met één verhaal, dat in één take in de straten van Berlijn is opgenomen en maar liefst een onafgebroken 138 minuten duurt.

Victoria (Laia Costa) is een jonge Spaanse vrouw, die nog maar kort in Berlijn woont en werkt. Nadat ze een bezoekje heeft gebracht aan een lokale discotheek, wordt ze op straat aangesproken door een groepje mannen. Ze willen van alles van haar weten, proberen indruk te maken en vragen haar om met ze mee te gaan om iets te drinken. Ze leert de verschillende mannen, Sonne (Frederick Lau), Boxer (Franz Rogowski), Blinker (Burak Yigit) en Fuß (Max Mauff) beter kennen, waarbij vooral Sonne haar de meeste aandacht geeft. Naarmate de nacht vordert leren ze elkaar beter kennen en wordt ze gevraagd om iets te doen wat haar leven mogelijk kan veranderen.

 Het is het beste om deze film zo blanco mogelijk te gaan bekijken, omdat je dan echt het gevoel krijgt dat je deel uitmaakt van deze groep mensen en samen met hen een onvoorspelbare nacht intrekt. Het feit dat de film zich in “real time” afspeelt is daarbij geen gimmick, maar juist z’n kracht. Dankzij voortreffelijk acteerwerk van deze groep acteurs heb je geen enkel moment het gevoel dat het allemaal gespeeld is. De emoties en gevoelens zijn echt en het realisme zorgt ervoor dat je meeleeft met de gebeurtenissen en Victoria dagen later nog steeds in je hoofd rondspookt.

Dat alles in één take is opgenomen maakt veel indruk en het is dan ook maar moeilijk voor te stellen hoeveel planning er nodig is geweest om het allemaal te realiseren. Het is namelijk een film die zich niet op één locatie afspeelt, maar waarbij de groep door straten loopt, gebouwen in gaat, een stuk met de auto rijdt en waarbij alles op tijd moet gebeuren en zonder fouten. En dat meer dan twee uur lang. In een interview met regisseur vertelde hij dat ze het uiteindelijk tijdens de derde poging zo goed als foutloos deden. Die versie heeft tegen het einde nog wel een foutje, maar tenzij je opzoekt wat het is past die eigenlijk perfect in de film. Als je nog één film voor het einde van het jaar moet zien, zorg er dan voor dat het deze is, want het is een echte must-see.