De Kleine Prins (2015) – Recensie

Mooie verhalen zijn tijdloos en het boek De Kleine Prins uit 1943 is er zo één. Dit boek is volgens Wikipedia het meest vertaalde Franse boek dat er is en dat er nu, meer dan zestig jaar later een film verschijnt verbaast dan ook niet. Zelf was ik voor het zien van deze animatiefilm onbekend met het bronmateriaal, maar na het zien van de film ben ik toch wel erg benieuwd naar het boek.

Het verhaal van de film volgt dat van het boek, maar doet dit op een iets andere manier. Een klein meisje (Mackenzie Foy) wordt door haar moeder (Rachel McAdams) klaargestoomd voor een succesvol leven. Nu klinkt dat misschien positief, maar het betekent dat ze elke dag een strak schema heeft die alleen maar in het teken staat van studeren. Ruimte voor vriendjes/vriendinnetjes is er niet. Wanneer de twee genoodzaakt moeten verhuizen komen ze naast een oude man te wonen.

Terwijl de rest van de wereld strak en grijs is, woont hij in een gebouw met karakter en heeft hij meer groen dan de rest van de buurt bij elkaar. Alhoewel het meisje aanvankelijk bang voor hem is, verandert dit wanneer ze hem beter leert kennen en hij haar stukjes van een verhaal stuurt over een kleine prins. Een vriendschap groeit tussen de twee waarbij het meisje leert dat er meer is in de wereld dan alleen een carrière en dat je zelf je doelen kan stellen. Dat zet echter wel haar relatie met haar moeder onder druk.

 De Kleine Prins is zo’n film die gewoon op alle vlakken klopt. De twee verhalen zijn op indrukwekkende wijze met elkaar verweven en bevatten veel wijze lessen zonder dat het belerend over komt. Daarnaast zit het geheel vol humor, ontdekking, spanning en avontuur en kan je niets ander doen dan om de karakters te geven. Ook visueel zit het allemaal erg sterk in elkaar, waarbij computeranimatie wordt afgewisseld met prachtige stop motion segmenten als er over de kleine prins wordt verteld. Een film die door meer mensen moet worden gezien.