Wanneer er een nieuwe Star Wars film uitkomt betekent dat natuurlijk veel hype (en marketing). Daardoor was het de afgelopen maanden bijna onmogelijk om nieuws over deze film te vermijden (iets wat ik me desondanks toch redelijk gelukt is, op een paar details na). Ook betekent een nieuw deel in deze geliefde reeks natuurlijk onmogelijk hoge verwachtingen van de fans. Lukt het regisseur J.J.Abrams om daar met deze zevende Star Wars film aan te voldoen…of is dit een nieuw Phantom Menace?
Deze nieuwe film speelt zich ongeveer dertig jaar na de gebeurtenissen in Return of the Jedi en alhoewel Darth Vader en z’n “Empire” er niet meer zijn, is Kylo Ren en The First Order daarvoor in z’n plaats gekomen en is het nu The Resistance in plaats van de Rebel Alliance die de strijd tegen hen aangaan. Nieuwe karakters als Finn, Rey enPoe Dameron spelen daarin een belangrijke rol.
Zelf zag ik de originele trilogie pas op latere leeftijd en misschien daardoor heb ik nooit de diepgewortelde passie gehad die de fans wel hebben. Dat wil echter niet zeggen dat ik die films slecht vond, ze waren namelijk erg vermakelijk, maar m’n hart ging er nooit sneller van kloppen.
Toen de Phantom Menace uitkwam ben ik wel, omdat één van m’n vrienden fan is, nog naar Londen gereisd om de film daar voor de release in Nederland te kunnen zien. Ik wilde The Force Awakens natuurlijk ook zien, maar was eigenlijk van plan deze pas niet meteen de eerste week te bekijken, zodat het wat rustiger zou zijn. Toen ik echter een uitnodiging kreeg om aanwezig te zijn bij de eerste voorstelling in een Dolby Cinema van JT Bioscopen kon ik geen nee zeggen. Het is namelijk het type film dat voor dit soort bioscoopzalen gemaakt is.
Is deze nieuwe film ook de moeite waard? Daar kan ik niets anders dan een volmondig JA op antwoorden. J.J.Abrams is er in geslaagd om een nieuwe Star Wars te maken die aan de (onrealistische) verwachtingen voldoet. Natuurlijk leent hij, zoals bijvoorbeeld ook Jurassic World deed, af en toe momenten uit de originele films, maar weet hij er een draai aan te geven waardoor het weer fris aanvoelt. De cast is indrukwekkend en sommige acteurs, zoals Adam Driver en Domhnall Gleeson zijn bijna onherkenbaar.
Dit is niet langer het CGI-“feest” waar George Lucas in de prequels zich schuldig aan maakt, maar The Force Awakens maakt zoveel mogelijk gebruik van praktische effecten. Daardoor voelt de wereld weer aan als een echte plek waarin geleefd is, waar vreemde wezens echt lijken en je daardoor het gevaar waarin karakters zich begeven sterker beleeft. Zoals ik eerder aanhaalde vond ik de originele trilogie wel goed, maar liet het m’n hart niet sneller kloppen. Hier waren er een aantal momenten waar ik echt iets voelde en dat zegt genoeg over de kwaliteit. Star Wars: The Force Awakens is de film waar de fans op hoopten…en waarschijnlijk nog zelfs een beetje meer.
Een 10? Nog even wachten voor mij. Dan begint de pret pas om 11.00 uur
Heb op de weg terug naar huis zitten te wikken en wegen over de score, maar het feit dat de film me echt een aantal malen wist te raken gaf uiteindelijk de doorslag. Benieuwd naar jouw recensie!
Ik kan wachten. Ik hoop volgende week te gaan.
Ik bedoel uiteraard niet wachten😊
Alvast veel kijkplezier toegewenst Max 🙂
Gisteren gezien……..ik heb een minpuntje……ik kan niet wachten op het volgende deel. Gewoon top. Ik heb volop genoten.
Ik ben ook erg benieuwd!
Mooi cijfer! Ik ben het helemaal met je eens 🙂
Nice! Had het niet verwacht dat ik ‘m zo goed zou vinden.
100% met je eens!
J.J. heeft het weten te doen 🙂
Helemaal mee eens! De film zat super goed in elkaar! J.J. Abrams verdient een groot compliment voor deze film!
Ja, die man is erg getalenteerd en weet gewoon hoe hij dit soort dingen aan moet pakken.
Ik heb de film inmiddels ook gezien, dus durfde eindelijk recensies van anderen te gaan lezen. Wat een heerlijke film was dit!
Ja, dat begrijp ik helemaal, heb ik ook altijd met films die ik nog niet gezien heb. Maar hij inderdaad heerlijk en denk ik nog wel reden om ‘m nog een keer in de bios te gaan zien.
De herkenning kun je positief of negatief uitleggen; met een gevoel van: was het nu echt zo goed of gewoon leuk omdat alles weer uit je jeugd herleeft. Beide gevoelens zijn waar en die moet je eerst even zelf kunnen verwerken.
Er zaten wel een aantal gaten in het galactische verhaal, maar dat mag de pret niet drukken.
Slechterik wel slecht henoeg, helden te heldhaftig en de oudgedienden tja… Ik vraag me nu zelfs af of er niet toch te veel oudjes in zaten. Was het niet allemaal te herkenbaar? De film kon makkelijk met een paar oudjes minder, meer ruimte voor de nieuwe generatie, dus resumerend: gewoon goed, smaakt gewoon naar meer en snel graag !
Het echte kippenvelmoment voor mij was niet met een oudgediende, maar de nieuweling die wacht voordat de lightsaber aangaat…brrrrrrrr….
Met kippenvelmomenten krijg je namelijk gewoon een 9 of 10 als score.
Inderdaad, dat kan op twee manieren. Voor mij was het heel positief omdat ik meer voelde dan bij de originele films, dus dat gaf de doorslag 🙂
Wij vonden de film erg tegenvallen en geven de film een zeven.
Heb de recensie gelezen en begrijp jullie punt, maar ik had dat gevoel helemaal niet dat het te veel in het verleden hing….
Nee, dat is nu juist het probleem. Wat is er allemaal in die 30 jaar tussenliggende tijd gebeurd? Dát willen fans weten en zien! Niet dat alles gewoon hetzelfde gebleven is.
Het is uiteindelijk te herkenbaar. “Remake” noem je dat negatief.
Het positieve hieraan is, dat ik de prequels nu toch opeens ga waarderen.
Ik heb dat zelf niet, maar zoals gezegd ben ik ook niet zo’n grote fan van de serie. Begrijp wel dat er spinoff films komen, dus weet niet in hoeverre die de onbekende periode gaan behandelen…
Ja klopt; spinn off films over Roque one, Han Solo en Boba Fett
Elk jaar een Star Wars film dus de komende jaren; of dat de kwaliteit ten goede komt?
We zullen het meemaken
Pingback: Star Wars: The Last Jedi (2017) – Recensie | De Filmkijker
Pingback: Imperial Dreams (2014) – Recensie | De Filmkijker
Pingback: Creed II (2018) – Recensie | De Filmkijker
Pingback: Star Wars: The Rise of Skywalker (2019) – Recensie | De Filmkijker