Ons ego, ons eigenbeeld is de belangrijkste factor die bepaalt wat je van je leven maakt. Als je jezelf onzeker voelt, door wat voor reden dan ook, beperkt dat je kansen doordat je minder snel dingen durft of er voor zorgt dat je jezelf op een bepaalde plek houdt. Psychologen hebben boekwerken vol over het onderwerp geschreven en dat is begrijpelijk. Het is de kern van ons bestaan en een bron van gevoelens. Regisseur Ester Gould gaat in deze documentaire op zoek naar wat het ego voor rol speelt in verschillende levensfases.
Van de onschuld van kinderen tot een voormalig stripper die haar roeping in de modewereld gevonden heeft en haar verleden als inspiratie gebruikt heeft, de diverse personen die getoond worden bevinden zich allemaal in een andere levensfase. De kinderen dromen nog over wat ze later willen worden, een jonge twintiger probeert juist haar eigengevoel vorm te geven en een ander is weer op zoek naar likes op social sites.
Stuk voor stuk onderdelen die door Gould aan elkaar geregen zijn met ego als verbindend element. Daarnaast is de rode draad van de film teksten die in beeld verschijnen die gaan over haar zus, waar ze heel erg tegenop keek. Het probleem is echter dat je als kijker geneigd bent die teksten te willen koppelen aan de verschillende personen, terwijl die connectie er niet is. Het is een gewaagde keuze die niet werkt en de gehele documentaire net te veel aan doet voelen als een kunstproject. Natuurlijk is kunst erg persoonlijk, maar helaas slaagde A Strange Love Affair with Ego door de vorm me juist niet te raken.
Klinkt een beetje als arty farty die ik aan me voorbij kan laten gaan.
Ja, helaas iets te voor mijn smaak.
De hoofdpersoon, niet in beeld, blijft ongrijpbaar.
De tweede keer zien vond ik aangrijpend, de eerste keer aanstelleritis. Het vervliegen van mijn jeugd en het verdwijnen van mijn artistieke ambities, tot het ontbreken van enige expressie nu, werd me pijnlijk voelbaar.
Het is nuttig studie materiaal nu ik me zo hevig bezighoudt met de dynamiek die narcistisch misbruik in relaties teweegbrengt. Daar maken de excentriekelingen en exhibitionisten en kunstenmakers zich overigens niet schuldig aan, al beinvloeden ze indirect wel de verwachtingen van anderen die ze als voorbeeld zien.
Ik weet van mezelf dat wanneer ik een film een tweede keer zie het echt heel zelden gebeurt dat ik van mening verander.
Maar mooi om te lezen dat het zo’n impact kan hebben dat je het ziet als nuttig studiemateriaal.
De film is een zoektocht en de teksten hebben alles met de personages te maken, maar niet zo direct zoals jij wilt. Het is poezie, de verbanden in beeld, personages en tekst zijn associatief, en het vermogen om te verbinden vereist enige verdieping en openheid. Net kunst.
Ik vond het juist een zeer aangrijpende film, toen ik deze een paar jaar geleden op tv zag. Ik moet bekennen dat ik toen halverwege een paar stukjes heb overgeslagen, vooral een deel van de episode over die organisator van extravagante feesten in Los Angeles, dat showgedoe sprak me niet zo aan. Maar ik zou hem graag nog eens in zijn geheel zien.
De manier waarop Gould haar persoonlijke verhaal verweeft met de portretten van extraverte mensen vond ik heel bijzonder. De meeste filmmakers zouden die elementen afwisselen, met allemaal expliciete uitleg, maar in deze film moet je als kijker inderdaad zelf het verband leggen. Dat was naar mijn idee niet moeilijk, want de portretten gingen gelijk op met het leven¬sverhaal van Goulds zus: van een hartverwarmend, levenslustig meisje naar een studente die haar toekomst aan het maken is naar een vrouw die merkt dat allemaal niet is geworden wat ze gehoopt had.
Ik weet niet of er andere films zijn waar teksten in beeld op zo’n manier worden gebruikt, ik vond het in elk geval origineel en waardeerde deze extra laag. Kennelijk werkt het niet voor iedereen. Ik kan het me voorstellen dat iemand de film wat lastiger en te ‘kunstzinnig’ vindt. Bij mij duurde het ook eventjes voor ik doorhad dat de hoofdpersoon niet Goulds zus was.
Maar al snel vond ik het juist een heel goede combinatie. Doordat alles niet werd voorgekauwd bleef de film niet steken bij informatie maar sprak het gevoel aan.
De portretten waren sympathiek, juist door het bij impliciete verbanden te laten onthield de regisseur zich van een veroordeling. En die rode draad kwam uiteindelijk aan als een mokerslag…