Het subgenre van documentaires die gaan over misdaden waarbij de verkeerde persoon terecht staat blijft (helaas) groeien. Het betekent dat nog te vaak werk niet goed gedaan wordt, bewijs onvoldoende wordt onderzocht en bepaalde verklaringen van getuigen te veel betekenis krijgen. The Thin Blue Line liet dat al zien, maar denk ook aan documentaires als Murder on a Sunday Morning, A Murder in the Park, The Central Park Five, The Staircase of de films over “The Memphis Three” (Paradise Lost en West of Memphis). Vorige maand bracht Netflix de tiendelige documentaire serie Making A Murderer uit, die draait om Steven Avery.
Avery heeft 18 jaar in de gevangenis gezeten voor de seksuele aanval en poging tot moord op Penny Beernsten. Hij heeft altijd volgehouden onschuldig te zijn, had een alibi voor de dag van de aanval en bleef vechten om weer vrij te worden gelaten. Uiteindelijk lukt dat hem en begint hij een rechtszaak tegen de politie van Manitowoc County om financieel gecompenseerd te worden. Terwijl die rechtszaak gaande is verdwijnt Teresa Halbach, die voor haar werk auto’s fotografeert en die dag ook langs Steven Avery zou gaan. Zonder al te veel onderzoek besluit de politie Avery op te pakken en de autosloperij af te schermen om zo onderzoek te kunnen doen. Vanwege de rechtszaak wordt besloten de lokale politie van de zaak te houden, maar die blijkt toch te gaan helpen en juist dan wordt er plotseling bewijs tegen hem gevonden. Hij wordt verdacht van moord en de rechtszaak tegen hem begint. Ook nu weer houdt hij vol dat hij onschuldig is.
Regisseurs Laura Ricciardi en Moira Demos besloten de zaak te filmen naar aanleiding van een krantenartikel en bleven het proces daarna vele jaren volgen en kregen als enige toegang van de familie en de advocaten om hen te filmen en te interviewen. Dat levert een serie op die duidelijk maakt dat er heel wat punten in deze zaak zijn die niet lijken te kloppen en die voldoende zouden moeten zijn om in ieder geval twijfel te brengen over het schuldig zijn van Avery.
De serie ziet er visueel niet erg aantrekkelijk uit. Veel materiaal is geen HD-kwaliteit, maar dat doet er in dit geval niet toe. Het geheel is uitermate goed ge-edit waardoor ook de rechtszaak zelf erg interessant is en je van de ene verbazing in de andere valt. Wel moet gezegd worden dat het natuurlijk erg subjectief gemaakt is en voornamelijk de kant van Avery belicht. Naar aanleiding van de show zijn er meer mensen op de zaak gedoken en het blijkt dat de documentaire bepaald bewijs uit de serie laat, terwijl dit je mening over Avery zou kunnen veranderen. Zelf heb ik daar geen probleem mee omdat in principe elke documentaire niet objectief is. Werner Herzog heeft dat wel eens mooi verwoord. Als je naar het telefoonboek van New York kijkt dan is dat een objectief iets, het wordt pas interessant als je het verhaal achter die nummers vertelt (en daarbij natuurlijk vormt). Daar zijn Ricciardi en Demos zeker in geslaagd gezien de interesse in deze zaak. Een documentaire serie die dan ook de moeite waard is.
Top dat je ’em hebt gekeken, Nostra! Helemaal met je eens. En ja, de serie wordt idd subjectief belicht. Hoe lyrisch iedereen er ook over is; dat is gewoon zo. Ik denk dat MaM nog sterker was geweest als Demos en Ricciardi zich nog meer hadden gericht op Teresa Halbach en wie de moord dan wel (volgens hun) heeft gepleegd. Maar zoals jij zegt: elke docu is in bepaalde mate niet objectief. Het is toch de visie van de makers die centraal staat. Ook leuk dat dit de eerste Netflix productie is die zo wereldwijd is aangeslagen. Althans, over een langere tijd iedereen bezighoud. Dat is normaal alleen gereserveerd voor series die wekelijks worden uitgezonden, waardoor ze ook wekelijks worden besproken en mensen dus weken/maandenlang bezig houden. Maar echt elke nieuwsoutlet duikt op deze zaak, mensen beginnen zelf onderzoek, er zijn petities verschenen en Anonymous heeft aangegeven zich te gaan bemoeien met de zaak. MaM is dus bigiting (zoals we zeggen in het Surinaams). En thanks voor de aanvullende titels. Pak zeker ook The Jinx van HBO mee, die mag je ook niet missen.
Ze mochten in de rechtszaak geen andere mogelijk schuldigen aanwijzen (wat ik overigens vreemd vond, want dat zou nog meer helpen bij de zaak). Hij is inderdaad succesvol en je leest er overal over. The Jinx heb ik ook gezien, maar heb ik niet opgenomen, want ik denk niet dat hij onschuldig is 😉 M’n recensie daarvan is hier te vinden: https://www.defilmkijker.com/2015/03/18/the-jinx-the-life-and-deaths-of-robert-durst-2015/
Ik zit midden in de serie en ik val inderdaad ook van de ene verbazing in de andere. Hoewel de docu inderdaad subjectief is kan niemand ontkennen dat deze zaak op een correcte manier is behandeld en dat is naar mijn mening dan ook belangrijker dan de subjectiviteit die je een bepaalde richting opduwt.
De subjectiviteit heb ik geen probleem mee hoor want er zijn duidelijk fouten gemaakt die niet hadden mogen gebeuren en die daardoor sommig bewijs op z’n minst bedenkelijk maken, maar het is goed om je te realiseren dat er heel weinig van het bewijs tegen hem wordt getoond.
Heb hier veel goede dingen over gehoord, maar ben er zelf nog niet aan toegekomen om het te kijken.
Dat probleem ken ik…heb ik met zoveel series en films 😉
Ben zojuist begonnen dus heb jouw recensie + de comments overgeslagen en alleen naar het eindoordeel gekeken. Genoeg om door te blijven kijken dus 🙂
Jazeker, lees binnenkort wel je recensie 🙂
Pingback: My Friend Rockefeller (2015) – Recensie | De Filmkijker