Om maar meteen goed het jaar te beginnen besloot ik zo snel mogelijk aan m’n Blindspot films te beginnen. Toen ik zag dat Broken Circle Breakdown on demand beschikbaar was in m’n Ziggo pakket was de keuze snel gemaakt met welke film ik zou beginnen. Ik was al door de Protagonisten gewaarschuwd dat het een heftige film was…en daar hadden ze meer dan gelijk in. Er was maar weinig wat me kon voorbereiden op de emoties die ik de volgende 111 minuten zou doormaken.
Didier (Johan Heldenbergh) vindt Amerika het mooiste land in de wereld en probeert de Amerikaanse levensstijl zo veel mogelijk te volgen. Hij rijdt in een grote pickup truck, kleedt zich als een cowboy en speelt met zijn band bluegrass muziek, volgens hem de puurste vorm van country. Hij ontmoet de eigenzinnige tattoo artieste Elise (Veerle Baetens) en al snel worden de twee verliefd. Elise stapt in Didier z’n wereld en begint ook met zingen in z’n bandje. Ze krijgen een dochter, Maybelle, en alhoewel ze de eerste jaren een gelukkig gezinnetje zijn verandert dat allemaal wanneer er bij haar op zes-jarige leeftijd kanker wordt geconstateerd. Het is de start van een moeilijke periode, die bij iedereen z’n sporen achterlaat.
Die sporen laat de film ook op de kijker achter, want het is een verhaal dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Beide hoofdrolspelers stoppen zoveel emotie in hun rollen dat je geen enkel moment twijfelt over wat hun personages allemaal meemaken en de diepte van die emoties niets anders kan doen dan je raken. Door het verhaal ook niet chronologisch te vertellen, maar regelmatig nieuwe informatie aan de kijker te presenteren begrijp je de karakters steeds beter en krijgen andere momenten een extra lading. En alhoewel ik helemaal niets met bluegrass heb is de muziek een ware verrijking en voegen de diverse optredens, door de cast zelf gezongen, echt iets toe aan het geheel. Als je deze film nog niet hebt gezien dan raad ik je aan je mentaal voor te bereiden en ‘m zo snel mogelijk te gaan kijken. Het is een woord dat ik niet vaak gebruik, maar dit is een meesterwerk.
Helemaal mee eens. Loodzware film met een rollercoaster aan emoties maar mentaal slopend. Ik heb zelf ook niets met de muziek maar in deze film valt het precies op zijn plaats
Ja, je bent daarna echt een wrak en als je zelf kinderen hebt dan komt het allemaal nog wat harder aan.
Goed om te zien dat je het ook een meesterwerk vindt. Elke keer als ik over de film lees besef ik weer hoe goed hij is. Inmiddels staat deze aan mijn lijstje me favorieten.
bovenaan dus…
Inderdaad! Ik denk dat als ik m’n top 100 zou updaten deze zeker ergens een plek in de top 20 zou krijgen.
Een meesterwerk zou ik het niet noemen, maar het is wel een hele mooie, oprechte en aangrijpende film met schitterende acteerprestaties. Zeker een aanrader!
Daar verschillen we van mening. Als een film er bij mij in slaagt zoveel emotie teweeg te brengen dan heeft het z’n doel bereikt en maakt het de film voor mij een meesterwerk.
Maar we zijn het in ieder geval met elkaar eens dat het een aanrader is 🙂
Een 10? Wow! Ik ben nog niet echt toe aan zo’n emotionele film, maar ik zet het op mijn to watch lijstje.
Het is inderdaad een film die je moet kijken als je er mentaal klaar voor bent, want hij is slopend.
Deze film ga ik kijken met mijn vriendin! Hij staat genoteerd!
Mooi, kijk uit naar jouw recensie Renzo!
Zakdoekjes gereed houden dan!
Hoi Nostra, op jouw aanbeveling heb ik de film gekeken. Eerlijk gezegd vond ik de structuur van de film nogal verwarrend. Verder heb ik ook gemengde gevoelens over de film, een aangrijpend drama maar de drie verhaallijnen (over hun liefde, de muziek en hun zieke dochtertje) komen niet alledrie even goed tot hun recht. Ik vond “De helaasheid der dingen” de andere film van Felix van Groeningen die ik heb gezien beter in elkaar zitten (ook wat meer om te lachen). Groetjes, Erik
Kan me voorstellen de structuur verwarrend kan zijn, zelf hou ik daar wel van (films zoals 21 Trams bv). Maar ieder geval leuk om te lezen dat je het naar aanleiding van m’n recensie het in ieder geval een kans te geven.
Pingback: Dagen Zonder Lief (2007) – Recensie | De Filmkijker