The Terror Live (2013) – Recensie

The Terror Live is een film die ik al een tijd geleden op de planning had staan om over te schrijven, maar de week van geplande publicatie vonden de aanslagen in Parijs plaats en dat zette me aan het denken. Alle films die ik deze week heb besproken hebben iets met bommen te maken. Bommen zijn voor bezoekers/kijkers van die films een bron van entertainment, spanning en ook spektakel. Maar soms zien we de gevolgen van bommen in het echte leven, de schade die ze aanbrengen en de levens die ze ontwrichten. Waarom blijven we dan toch naar dat soort films gaan? Naar mijn mening is het gedeeltelijk om iets te kunnen ervaren wat normaal niet mogelijk is, we kunnen ontsnappen aan het leven van elke dag en onze grootste angsten in een veilige omgeving ondergaan, maar soms (zoals tijdens de aanslagen) komen fictie en werkelijkheid dicht bij elkaar en kan het verkeerd voelen om te genieten van een bepaald type film.

In het verleden hebben schokkende gebeurtenissen ook z’n effect gehad op films. Zo werd er een scene uit de film Gangster Squad verwijdert na de schietpartij in een bioscoop in Aurora, Colorado en overwoog de regisseur van Die Hard with a Vengeance om de opening van de film, waar een bom in een warenhuis explodeert, te verwijderen na de gebeurtenissen in Oklahoma. Op dat soort momenten lijken films die gelijkenissen vertonen ongepast te zijn.

De gebeurtenissen in The Terror Live zijn niet gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar omdat we het nieuws van grote gebeurtenissen bijna meteen kunnen volgen wel goed voor te stellen. Yoon Young-hwa (Ha Jung-woo) was ooit een succesvolle presentator op TV, maar werd vanwege een bepaald incident van de buis gehaald en moet nu z’n geld verdienen door radioprogramma’s te presenteren.

Tijdens een uitzending krijgt hij echter een telefoontje van een man die dreigt om een belangrijke brug in Seoul op te blazen. Hij neemt de man niet serieus en zegt hem dat hij dat dan maar moet doen. Tot z’n grote schrik kan hij vanuit z’n studio zien hoe er een ontploffing op de brug plaatsvindt. Met de man nog steeds aan de lijn besluit hij niet de autoriteiten in te schakelen, maar ziet hij een kans om weer relevant te worden en weer z’n oude baan terug te krijgen. Hij laat camera’s in de studio plaatsen en spreekt met de dader af dat hij hun gesprekken live zal uitzenden op TV. Het is een deal die verschillende levens in gevaar kan brengen.

 De film speelt zich voornamelijk in één locatie af, namelijk de studio. Yoon Young-Hwa wordt, net als Colin Farrell in Phone Booth, min of meer gedwongen om er te blijven omdat de man aan de andere kant hem verteld dat hij ook in de studio dingen kan laten gebeuren. Hierdoor is de spanning gedurende de gehele film te snijden. Als kijker weet je ook niet wat wel en niet waar is en is het hoofdpersonage iemand waar je maar moeilijk sympathie voor kan hebben omdat het hem voornamelijk om kijkcijfers gaat. Toch leef je met hem mee, omdat het lot van velen constant in zijn handen wordt gelegd.

Het resultaat is een onvoorspelbare film die je ademloos kijkt. Dat zo’n situatie zich daadwerkelijk kan voordoen (kijk bijvoorbeeld naar de situatie van de gewapende man in het NOS gebouw en wat er toen allemaal getoond werd) is echter wel angstaanjagend.