An (2015) – Recensie

Japan is een land dat me altijd al gefascineerd heeft. Niet alleen vanwege technologie, maar ook de cultuur en de natuur. Een aantal jaar geleden ben ik (gedeeltelijk ook door het zien van Lost in Translation) er dan ook op vakantie geweest en dat is nog steeds de vakantie die me het meest is bijgebleven. In drie weken ben ik door het land gereisd en heb ik genoten van de drukte van de steden, de prachtige architectuur van oude gebouwen en aangelegde tuinen, de mooi landschappen en natuurlijk ook diverse lekkernijen. En omdat ik de taal niet kende wist ik niet altijd wat ik tijdens de lunch kocht. Het was avontuurlijk en af en toe zaten er wel eens dingen tussen die ik niet zo lekker vond. Eén daarvan was een broodje gevuld met een bonenvulling, waar ik geen fan van was. Maar na het zien van de film An, ben ik toch erg benieuwd of ik toen niet simpelweg een broodje heb gekocht dat simpelweg niet zo heel goed gemaakt was.

De an uit de titel van de film is een rode bonenvulling, die op zeer zorgvuldige wijze voorbereid dient te worden en uiteindelijk tussen twee kleine pannenkoekjes wordt gesandwicht als lekkernij, dorayaki. Sentaro (Masatoshi Nagase) werkt in een klein bakkerswinkeltje dat gespecialiseerd is in dit gerecht. Elke dag komen er schoolkinderen eten en hij verdient er de kost mee. Op een dag komt er een oud vrouwtje, Tokue (Kirin Kiki) bij hem langs, die hem vraagt of hij misschien een baan voor haar heeft. Vanwege haar hoge leeftijd ziet Sentaro dat niet zitten en wimpelt haar af, maar de vrouw blijft terugkomen en geeft hem een bakje eten. Hij gooit het initieel weg, maar besluit toch de inhoud te proeven. Z’n smaakpapillen worden verrast en hij wil weten hoe Tokue het bereid. Hij besluit haar aan te nemen, wat niet alleen groei voor de bakkerij betekent, maar ook het begin van een hechte vriendschap tussen Tokue en Sentaro.

 An is een heerlijke film die er in slaagt om de liefde voor het bereiden van eten fraai in beeld te brengen. Door kleine bakkerijtje komt de intimiteit die je als kijker met de personages hebt prachtig naar voren. Je leeft mee met Tokue, die een echte band heeft met haar ingrediënten en haar kennis met liefde overdraagt aan Sentaro. De band tussen de twee groeit en langzaam leer je de geschiedenis van de karakters kennen, wat leidt tot een aantal emotionele momenten. Regisseur Naomi Kawase weet dit verhaal op een gevoelige manier te vertellen, met prachtige, rustige shots van het voorbereiden van de dorayaki, tegen de achtergrond van de roze kersenbloesems. Een film die niet alleen de ziel voedt, maar je na het zien ook trek laat krijgen in deze Japanse lekkernij.