Deadpool (2016) – Recensie

Een klacht die ik steeds vaker hoor als het over superheldenfilms gaat, is dat ze allemaal zoveel op elkaar lijken. Natuurlijk is dat gedeeltelijk zo, maar je zou hetzelfde kunnen zeggen over komedies of actiefilms. Het is een genre dat in een aantal jaar enorm gegroeid is en aangezien het grote aantal films betekent het dat je overeenkomsten zult zien tussen films. Toch ben ik zelf van mening dat er genoeg variatie is. Als je kijkt naar een film als Captain America: The Winter Soldier, die ter vergelijking is met een thriller uit de koude oorlog, dan is die niet te vergelijken met bijvoorbeeld Jessica Jones, Daredevil of een Batman film.

Natuurlijk hebben ze allemaal sterke protagonisten die het opnemen tegen het kwaad, maar dat is de basis van het genre. Als je goed kijkt zie je de verschillen in de details, de kleine nuances, daardoor…oh, wacht even, dit is de intro die ik voor de volgende superheldenfilm zou gebruiken, maar dit is een recensie van Deadpool en dat is geen superheldenfilm zoals je gewend bent.

Dit is de plek waar ik vervolgens wat over het verhaal zou schrijven om je een idee te geven waar de film over gaat, maar ik vraag me af: waarom lees je deze recensie? Dat doe je toch om te weten of deze film de moeite waard is. Het antwoord is ja. Als je even naar beneden scrolt, naar het gedeelte waar “score” staat, dan zou dat genoeg reden moeten zijn om te stoppen met lezen en meteen naar de bioscoop te rennen.

Dus je leest toch nog door? De rest gaat echt alleen maar die score hieronder bevestigen, ik ga echt geen negatieve punten ter sprake brengen. Stop maar gewoon, het is ok. Ik ben al blij dat je de moeite hebt genomen om dit allemaal te lezen, maar je kan deze film gewoon blind gaan zien als je iets wilt meemaken wat je nog niet eerder hebt gezien.

Waarom is het zo dat als je iemand vertelt iets niet te doen, ze het toch doen? Ok, vooruit dan maar, dan toch nog iets over het verhaal:
Wade (Ryan Reynolds) is een “gun for hire” die z’n geld bij elkaar schraapt door kleine klusjes te doen. Door bepaalde omstandigheden besluit hij mee te doen aan experiment dat zoveel met hem doet dat hij wraak wil nemen op degene die daar verantwoordelijk voor is.

 Vanaf het openingsshot van de film is al meteen duidelijk dat Deadpool een unieke ervaring is. In eerste instantie lijken het gewone openingscredits te zijn, maar als snel realiseer je je dat de teksten die er staan je wijzen op allerlei cliches in films. Dat zet meteen de toon voor de rest van de film en regisseur Tim Miller slaagt er in dat gedurende de gehele film vast te houden. Dit is een non-stop aanval op je zintuigen met extreem geweld, explosieve actie en een lawine van scherpe, harde grappen. Ik zou er zo twintig op kunnen noemen en dan heb ik nog steeds bijna niets weggegeven. Deadpool praat regelmatig rechtstreeks tegen het publiek, maakt grappen over Ryan Reynolds, het budget van Marvel voor deze film en welke acteur hij zal ontmoeten als ze het over de X-Men hebben.

In elke andere film zou dat gezien kunnen worden als makkelijk, maar het werkt hier simpelweg perfect en maakt het een unieke film, die ik van begin tot einde met een grote grijns op m’n gezicht gekeken heb. Deadpool is een anti-held en is daar trots op en laat het publiek daarvan meegenieten. Marvel laat met deze film zien dat een superheldenfilm iets heel anders kan zijn en weet daarmee te laten zien dat ze nog steeds in staat zijn je te verrassen. Ik schreef het al eerder, het was niet nodig de rest ook nog eens te lezen…zet gewoon je scherm uit en ga naar de bioscoop voor deze film.