The Program (2015) – Recensie

Om de top te bereiken en daar vervolgens te blijven hebben sommige mensen alles over. Dat geldt natuurlijk ook binnen de sport en door de jaren heen heeft bijna elke tak van sport wel controversiële momenten gekend in relatie tot doping. Of het nu atletiek, honkbal of voetbal is er zijn altijd wel een paar sporters die het nodig vinden iets te gebruiken om beter te zijn als de rest.

Maar de sport die het de afgelopen jaren misschien wel het moeilijkst gehad heeft is de wielrennerij. Jaar na jaar werden fietsers bij controles gepakt op het gebruik van prestatie verhogende middelen, waardoor de kijkcijfers langzaam terug zijn gelopen en grote sponsors besloten hebben de sport niet langer te sponsoren. De meest beruchte fietser is natuurlijk Lance Armstrong, die dankzij drugs er in slaagde om de Tour de France maar liefst zeven keer te winnen. Iemand die vol bleef houden dat hij niets gebruikte en toen de waarheid naar boven kwam diep door de knieën moest.

Aan het begin van z’n carriere komt Armstrong (Ben Foster) er achter dat hoe goed hij ook getraind heeft, het hem niet gaat lukken om titels binnen te halen. Een expert vertelt hem dat z’n lichaam simpelweg niet gebouwd is om echt goed te worden. Als hij hoort dat anderen doping gebruiken besluit hij zich er in te verdiepen en heel z’n team het te laten gebruiken. Hij wordt een expert die er samen met de teambaas alles aan doet om iedereen te slim af te zijn, inclusief de controles. In The Program wordt dat verhaal vertelt, de gebeurtenissen binnen het team, maar ook hoe journalist David Walsh (Chris O’Dowd) begon te twijfelen aan de prestaties van Armstrong.

 Bij het kijken van deze film valt er meteen één ding op: Ben Foster. Ten eerste is de manier waarop hij er uitziet zo overtuigend, dat er momenten zijn dat je bijna zeker weet dat je naar de echte Armstrong aan het kijken bent, maar ook de manier waarop hij zich beweegt en uitdrukt. De acteur heeft de rol met zoveel toewijding gedaan dat hij heeft toegegeven zelf ook doping te hebben gebruikt om te snappen wat dat met je lichaam doet. Het is dan ook jammer om te zien hoe weinig er over deze rol gesproken wordt. De rest van de cast mag er echter ook wezen. Zo is O’Dowd prima als journalist maar zijn ook Dustin Hoffman (als investeerder) en Jesse Plemons (als Floyd Landis) in kleine bijrollen een plezier om naar te kijken.

Dit is geen film over wielrennen. Alhoewel er natuurlijk af en toe korte shots van de tour getoond worden ligt de focus echt op wat er zich achter de schermen afspeelde en hoe dat uiteindelijk allemaal bekend werd. En ondanks al die publiciteit zijn er toch nog steeds sporters die het proberen. Zo werd vorige week bekend dat een fietster gepakt werd met een elektronische motor die verstopt was in het frame. Armstrong was ooit het gezicht van de sport, een man die kanker wist te overleven en dat vervolgens niet alleen gebruikte om heel veel geld voor onderzoek in te zamelen, maar het ook als schild gebruikte wanneer hij werd aangevallen. Iemand die kostte wat het kost zou winnen en daarmee uiteindelijk alles verloor. The Program probeert z’n psyche te laten zien en weet dat verrassend goed te doen.