Demolition (2015) – Recensie

Als we heel eerlijk tegen onszelf zijn, zouden er dan aspecten in je leven zijn die je anders zou doen als je je geen zorgen hoefde te maken voor de consequenties? Zou je dan nog steeds bij dezelfde werkgever werken? Vasthouden aan je relatie? Hetzelfde levensritme hebben? Het zijn vragen die bij iedereen wel eens door het hoofd schieten, maar het is slechts zelden dat we ook echt grote keuzes maken die ons leven drastisch veranderen. Soms willen we de realiteit niet zien voor wat het is of hebben we al te veel geïnvesteerd om ergens uit te stappen. Maar wat zou er gebeuren als we onze interesses en verlangens niet zouden wegstoppen en deze compleet te volgen? Dat is precies wat Davis Mitchell (Jake Gyllenhaal) doet in Demolition.

Davis werkt als succesvolle “investment banker” in het bedrijf van z’n schoonvader. Hij heeft een mooie auto, een prachtig modern huis en heeft z’n leven goed op orde. Wanneer hij samen met z’n vrouw op werk is, wordt de auto echter geraakt en overlijdt z’n vrouw. Ondanks de bezorgdheid van iedereen om hem heen lijkt het Davis niet te raken. Hij verschijnt gewoon op werk en toont geen emotie. Hij besluit de lekkende koelkast waar z’n vrouw over vertelde te repareren, met in z’n achterhoofd het advies dat je alles uit elkaar moet halen en opnieuw in elkaar moet zetten om iets te laten werken. Het uit elkaar halen (eigenlijk meer slopen) van de koelkast triggert iets bij hem en hij heeft een drang om alles waar hij meer over te weten wil komen uit elkaar te halen, met groot effect op z’n omgeving.

 Regisseur Jean-Marc Vallée heeft met Demolition een onconventionele film opgeleverd, waarbij de vorm opvalt. Door middel van klachtenbrieven aan een snackautomaten bedrijf wordt een stuk van z’n historie verteld, maar komt hij ook in aanraking met Karen Moreno (Naomi Watts) en haar rebelse zoon, die met Davis een band vormt. Gyllenhaal zet de vreemde, bijna emotieloze Davis goed neer en het verhaal is verrassend, met veel ruimte voor komische momenten die niet uit de toon vallen. Een drama met een knipoog die je laat realiseren dat je soms (ook al is het maar een beetje) moet toegeven aan je verlangens.