Hoeveel balans heb jij in je leven? Heb je het gevoel dat je voldoende tijd en aandacht kan geven aan zowel je werk/studie als aan de zaken daarbuiten zoals familie, vrienden en hobby’s? Als ik naar mezelf kijk denk ik die balans wel te hebben gevonden. Die balans komt natuurlijk met wat compromissen. Zou deze blog bijvoorbeeld beter kunnen zijn? Ja, ik zou veel meer tijd aan het schrijven van recensies willen besteden zodat de kwaliteit omhoog gaat, meer artikelen willen schrijven en noem maar op. Maar ik heb een bewuste keuze gemaakt om de hoeveelheid tijd die ik er aan besteed te beperken tot een nivo waar ik nog steeds voldoening krijg, ook al zit ik dan misschien niet op het hoogst bereikbare nivo.
Dat is anders voor chef Curtis Duffy, die leeft voor het koken. Hij werkte voor hooggewaardeerde chef Charlie Trotter, hij was “chef de cuisine” bij het drie Michelin sterren restaurant Alinea, ging daarna bij Avenues werken en bezorgde het restaurant twee Michelin sterren. Toch voelde hij zich bij dat restaurant beperkt. De keuken was te klein en er waren constant uitdagingen doordat er te weinig personeel en bestek was. Hij neemt het besluit om z’n eigen restaurant, Grace, in Chicago te openen op een moment waarop het op persoonlijk vlak niet erg goed gaat.
Dat chefs op een gegeven moment op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen zagen we vorig jaar al in de documentaire over Sergio Herman, die een drie sterren restaurant sloot om iets nieuws te beginnen. De emotie die ik in die documentaire enigszins mistte is hier volop aanwezig. Dat komt niet alleen omdat Duffy zelf veel opener is in het uitdrukken van z’n gevoelens, maar ook omdat de manier waarop zijn verhaal vertelt wordt uitermate sterk gedaan wordt. Duffy heeft door z’n obsessie met het bereiden van voedsel de top weten te halen, maar tegelijkertijd een persoonlijk verhaal dat indruk maakt zonder de kijker te manipuleren. Hij heeft het moeilijk gehad tijdens z’n jeugd, maar is door één van z’n leraressen zo gemotiveerd dat hij haar nog steeds als een moeder ziet waarvoor hij bereid is alles te doen.
De documentaire volgt Duffy vanaf het moment dat hij stopt met werken bij Avenues en begint aan het opzetten van het restaurant en de problemen die zich daarbij voordoen. Wat deze film echter ook laat zien wat een chef allemaal op moet geven om zo succesvol te zijn. Het is een stukje van deze industrie dat vaak onderbelicht is, maar hier aan bod komt en door diverse andere chefs bevestigd wordt. Duffy heeft een keuze gemaakt om ergens 100% in te stoppen, ook al weet hij en geeft ook toe dat hij daardoor andere dingen heeft moeten opofferen. Eten is voor een groot gedeelte emotie en For Grace laat zien dat er achter de prachtige gerechten nog veel meer emotie verstopt zit waar je in eerste instantie niet aan denkt.
For Grace is beschikbaar via Netflix
Spekkie naar mijn bekkie! Deze week ff checken. Had hem dan al wel toegevoegd aan mijn watchlist.
Echt de moeite waard!
Ik heb niet het gevoel dat ik deze moet zien, maar ik houd deze wel in het achterhoofd 🙂
Ik weet dat je niet zo veel documentaires kijkt, maar zou je aanraden ‘m een kans te geven.