Dheepan (2015) – Recensie

Jacques Audiard is een regisseur die garant staat voor boeiende films. Hij maakte The Beat That My Heart Skipped, Un prophète en De rouille et d’os (Rust and Bone). Stuk voor stuk films die opvielen en waarvan Un prophète nog steeds één van m’n persoonlijke favorieten is. Met Dheepan wist hij de Gouden Palm op het Cannes filmfestival binnen te halen en was dan ook erg benieuwd wat deze film te bieden zou hebben.

De film gaat over een Tamil strijder die na een grote nederlaag, waarbij veel van z’n kameraden zijn omgekomen, besluit om Sri Lanka te verlaten. Om dat te kunnen doen zal hij een nieuwe identiteit aan moeten nemen en een lokale handelaar in paspoorten van overleden mensen heeft er drie beschikbaar die bij elkaar horen. Hij vindt Yalini (Kalieaswari Srinivasan) die zich kan voordoen als zijn vrouw. Zij gaat naarstig op zoek naar een kind in een vluchtelingenkamp en uiteindelijk melden de drie zich bij de handelaar. De man krijgt de naam Dheepan (Jesuthasan Antonythasan) en kan als vluchteling in Frankrijk gaan wonen. Hij start daar als straatverkoper, maar weet uiteindelijk een baan als concierge te krijgen in een appartementencomplex.

Dat complex wordt echter gerund door een bende en alhoewel Dheepan en z’n “gezin” zich aanvankelijk afzijdig houden en proberen weer een nieuw leven op te bouwen lopen de spanningen op, zowel tussen Dheepan en Yalini als met de lokale drugsbaas. Met z’n verleden vecht Dheepan tegen z’n instincten om op een bepaalde manier met conflicten om te gaan.

 Dheepan is een film die zeker in het licht van de huidige vluchtelingenproblematiek zeer actueel is. Het hoofdpersonage die veel gevochten heeft doet zich voor als iemand anders. Integreren is moeilijk en omdat er ook andere vluchtelingen zijn die hij nog kent uit het verleden blijft dat hem achtervolgen en betekent dat mogelijke risico’s voor z’n veiligheid. Tegelijkertijd laat Audiard ook zien hoe in een buitenwijk de bendes met de scepter zwaaien alsof ze in het wilde westen wonen. Regels lijken er niet te gelden en er is constant gevaar dat een andere bende een aanval kan doen.

Dit is een karakterstudie die misschien niet altijd een hoog tempo heeft, maar wel de persoonlijke verhalen (en het drama) laat zien. Toch weet Audiard in het laatste gedeelte van de film plots (en heel erg onverwacht) te versnellen. Zelf vond ik dat erg goed gedaan, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen van z’n gekozen richting zal genieten en het misschien niet vindt passen. Toch zag ik dat als een logische richting gezien z’n achtergrond en de gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt. Geen film waar iedereen van zal genieten, maar die je zeker een kans moet geven als je het eerdere werk van Audiard kan waarderen.