Het is al weer april en ik realiseerde me dat ik daardoor een achterstand begon op te lopen in m’n Blindspot films aangezien ik er nog maar twee van de twaalf gezien had. Tijd dus om er weer een aantal op te gaan pakken en Pleasantville leek me erg interessant. Het enige wat ik van te voren gehoord had was dat deze film in zwart-wit was en dat er langzaam meer kleur in kwam. Dat klopte gedeeltelijk, maar de film is veel meer.
Pleasantville is de naam van een oude tv-show uit de jaren ’50, waarvan in een weekend een marathon van zal worden getoond. David (Tobey Maguire) is een erg groot fan van de show en wil deze graag zien omdat hij er bijna alles van weet en kans maakt op mooie prijzen als hij de quizvragen goed heeft. Z’n tweelingzus Jennifer (Reese Witherspoon) is heel anders. Ze is zeer oppervlakkig en kijkt uit naar het weekend omdat haar moeder er niet is en ze een jongen kan uitnodigen om langs te komen. David en Jennifer willen echter beide gebruik maken van de TV en in een ruzie gaat de afstandsbediening kapot. Een mysterieuze reparateur verschijnt aan de deur en geeft hen een nieuwe afstandsbediening. Als ze die echter gebruiken belanden ze plotseling in Pleasantville. Initieel proberen ze niet op te vallen in het onschuldige stadje, maar al snel trekt Jennifer de stoute schoenen aan en heeft dat gevolgen voor iedereen.
Het is een erg origineel idee om het concept van een oude, simpele tv-show te nemen waarin de karakters eigenlijk erg twee dimensionaal zijn en daar twee tieners van “nu” aan toe te voegen die vervolgens door hun acties de personages meer diepgang geven, ze over zichzelf na laten denken en een verandering teweeg brengen. De manier waarop de twee in de show terecht komen voelt niet helemaal natuurlijk aan, maar het past bij het concept. Pleasantville is zowel komisch, mensen in Pleasantville weten erg weinig en het enige wat de brandweer doet is katten uit de boom halen omdat ze in de serie nooit een brand hebben gehad, maar heeft daarnaast een diepere, meer dramatische kant. Die kant gaat over het opdoen van kennis, een diepe connectie in jezelf vinden en de angst die anderen daarvoor hebben. Hierdoor ontstaat er een botsing van ideeën, die van de mensen die kleur hebben en die nog zwart-wit zijn. Het is een onderwerp dat helaas relevant blijft, maar in Pleasantville op mooie wijze wordt neergezet.
Zowel Maguire als Witherspoon zijn goed in hun rollen en het was wel even raar om plotseling een jonge Paul Walker langs te zien komen die een erg onschuldige jongen speelt. Maar ook Joan Allen, William H. Macy en Jeff Daniels hebben belangrijke rollen. De boodschap van openstaan voor verandering is een mooie die in één van de laatste shots mooi tot uitbeelding wordt gebracht.
Een film die ik ook nog nooit zag (misschien een ideetje voor mijn Blindspot-films van 2017). Lijkt me wel leuk.
P.S.: zelf zag ik er al drie van mijn Blinspot-series. Eén per maand was het opzet 😉
Vond ‘m wel origineel 🙂
Ik heb inmiddels nog een aantal andere Blindspot films gekeken (Best in Show en Love Actually) , dus daar binnenkort recensies van!
Sterke film waarbij ik Paul Walker over het hoofd heb gezien maar die moest natuurlijk ook nog echt doorbreken.
Met mijn eigen Blindspot selectie wil het maar niet vlotten. Heb heel ambitieus 20 titels geselecteerd waarvan ik nu de eerste aan het kijken ben (deze week de laatste aflevering van Black Mirror S2). Moet dus even haast gaan maken.
Hij was inderdaad nog onbekend toen, maar was toch wel vreemd om hem ineens zo jong te zien met in je achterhoofd dat hij er niet meer is.
Dat is een aardige achterstand Richard! Hard aan de slag dus….aan de andere kant, het jaar is nog lang niet voorbij 😉