Hope (2016) – Recensie

De telefilm is een jaarlijks terugkerend ritueel op de televisie. Telefilms zijn Nederlandse speelfilms die speciaal gemaakt zijn voor televisie, vaak met als onderwerp actuele maatschappelijke thema’s. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet elk jaar aan de buis gekluisterd zit om ze te zien, maar af en toe zijn er titels tussen waar ik erg benieuwd naar ben, zo ook Hope en dan met name door hoofdrolspeelster Monic Hendrickx. Hendrickx was erg sterk in de serie Penoza, maar ook in de speelfilm Kenau en was genoeg reden om uit te vinden wat ze in deze film (die ze ook initieerde) neer weet te zetten.

Het verhaal van Hope is gebaseerd op de gebeurtenissen rondom econome Heleen Mees, die in het nieuws kwam toen ze in Amerika gearresteerd werd omdat ze econoom Willem Buiter zou hebben gestalked. Heleen Mees is hier verandert in Hannah Hope (Hendrickx), die naar New York gaat om daar aan haar carrière te werken. Ze komt in aanraking met econoom Ben Elzen en met haar flirterige gedrag weet ze hem langzaam voor zich te winnen. Het is een begin van een affaire, maar of dat stand kan houden is nog maar de vraag. Terwijl dat gaande is voert ze voor Elzen een onafhankelijk onderzoek uit bij zijn bank en daarmee maakt ze vijanden.

 Hendrickx zet hier weer een solide rol neer. Het is grappig om te zien dat haar Penoza-collega Marcel Musters ook nog een kleine bijrol speelt. De focus van de film ligt vooral op de relatie tussen Hope en Elzen, maar ook bezit de film (niet zo subtiele) kritiek op het bankwezen en dat deze branche ziek is en zou moeten veranderen. De film is gedeeltelijk opgenomen in New York, maar de oplettende kijker zal het opvallen dat bijvoorbeeld Rotterdam (in het park bij de Euromast of het Nationale Nederlanden gebouw) af en toe als New York neergezet wordt. Alhoewel Hope zeker z’n momenten heeft ontbreekt het de film regelmatig aan overtuigingskracht waardoor je als kijker nooit echt gaat meeleven met wat Hannah wil bereiken. Zelf heb ik het nieuws omtrent Mees nooit gevolgd, dus misschien dat ik daardoor nooit echt een band met het verhaal had, maar het is jammer dat de potentie die de film bezit niet tot bloei weet te komen.