Op welk punt is onze maatschappij veranderd? Wat heeft er toe geleid dat we in de jaren negentig nog spraken over een “melting pot” van culturen, iets waar we trots op waren, naar een realiteit waar de focus steeds meer lijkt te liggen op de verschillen? Een focus waardoor we niet langer grappen kunnen maken over die verschillen en elke opmerking meteen vanuit het negatieve wordt benaderd? Of je het wilt of niet, het is iets wat invloed op je heeft en zelf ook sensitief maakt en dat is jammer, want het betekent dat, om het maar in te termen van relaties uit te drukken, de liefde die ons eerst blind maakte langzaam is verdwenen.
In Un Homme à la Hauteur wordt Diane (Virginie Efira) thuis gebeld door een man die ze niet kent. Hij blijkt haar telefoon te hebben gevonden en in hun gesprek blijkt hij erg nieuwsgierig naar Diane te zijn en probeert hij te flirten. Hij stelt voor om in een restaurant af te spreken, zodat hij niet alleen de telefoon kan teruggeven, maar ook een moment met haar kan doorbrengen om haar wat beter te leren kennen. Diane, die alhoewel ze gescheiden is nog steeds ruzie maakt met haar ex (omdat ze nog met hem samenwerkt), besluit avontuurlijk te zijn en zegt ja. Wanneer ze Alexandre (Jean Dujardin) echter voor de eerste keer ontmoet is ze verrast. Terwijl zij op haar stoel zit kijk ze hem recht in de ogen. Ze is min of meer in schok over zijn lengte, maar Alexandre is een ware charmeur die Diane al snel over weet te halen om zonder al te veel van hem te weten met hem mee te gaan om iets te doen wat ze nog nooit gedaan heeft. Het is het begin van een romance, waarbij het verschil in lengte voor de nodige obstakels zorgt.
Jean Dujardin is met zijn looks de juiste persoon om de charmeur te spelen, maar omdat hij niet een acteur is die 1,38m is moet de film constant trucages uithalen om hem er klein te laten uitzien. In een film als Lord of The Rings werd dat succesvol gedaan, maar hier voelt het regelmatig onnatuurlijk aan. In wide shots is Alexandre een stuk kleiner, maar bij closeups merk je dat de verhoudingen weer anders zijn en vraag je je af waarom er niet gewoon iemand met die lengte in de rol is gecast.
Als romantische komedie biedt deze film niet erg veel verrassingen en volgt het standaard stramien. De bijpersonages, zoals de assistente van Diane, zijn af en toe zo karikaturaal dat ze op de zenuwen gaan werken en de grappen over de lengte van Alexandre worden al snel eentonig omdat dat het als enige bron voor humor wordt gebruikt. En door de veranderende normen en waarden bekruipt naarmate het verhaal vordert het gevoel dat het eigenlijk niet meer kan om daar zo veel grappen over te maken. Uiteindelijk is Un Homme à la Hauteur daardoor iets te veel een “one note” film die het materiaal niet naar een hoger nivo weet te tillen om dat gevoel te bestrijden.
Wat apart om ervoor te kiezen om de hoofdrol niet te geven aan een acteur met het juiste postuur. Klinkt verder ook niet heel bijzonder moet ik zeggen.
Ja, die zijn er zeker. Maar een bekende naam is natuurlijk qua marketing van zo’n film makkelijker.