Time Lapse (2014) – Recensie

Net zoals licht niet kan ontsnappen uit een zwart gat, kunnen we als mensen niet ontsnappen aan de voorwaartse beweging van tijd. Er is geen overtuigend bewijs dat er tijdreizigers zijn, maar dat betekent nog niet dat we er daardoor niet over dromen. Dat levert interessante boeken, series en films op die ik, hoe slecht ze soms ook zijn, met liefde verorber. Time Lapse stond ook al een tijd om m’n to watch lijst en hoewel niet iedereen er positief over is, was ik toch benieuwd.

Finn (Matt O’Leary) werkt als concierge in een appartementencomplex. Hij woont ook in het gebouw en deelt zijn woning met zijn vriendin Callie (Danielle Panabaker) en Jasper (George Finn), die verslaafd is aan het gokken op de hondenraces. Wanneer ze één van de bewoners al een tijd niet gezien hebben besluiten ze zijn appartement binnen te gaan en treffen hem daar dood aan. Wat ze daar verder ontdekken verbaast ze: Een grote camera die op het raam van hun woning is gericht en die elke dag om 20:00 een foto maakt. Het bijzondere van die foto is echter dat wat er wordt weergegeven nog plaats moet vinden, namelijk de dag daarna. De drie bespreken hun vondst en vermoeden dat de man die de camera gemaakt heeft waarschijnlijk overleden is omdat hij iets anders wilde doen dat wat er op de foto stond. Ze zorgen er dus voor dat ze elke dag trouw zichzelf zo positioneren dat deze gelijk is aan de foto’s.

Toch blijken ze wel wat invloed te hebben, want als ze verzinnen dat ze rijk gaan worden door de uitslagen van de hondenraces op te hangen is dat ook wat er daadwerkelijk gebeurt. Ze zijn aanvankelijk euforisch omdat het makkelijk geld verdienen is, maar naarmate de tijd vordert zorgen de foto’s voor onverwachte problemen. Problemen die ze dwingen om maatregelen te nemen.

 Het concept van een camera die foto’s uit de toekomst laat zien is een interessante, alleen zorgt het er wel voor dat je als kijker weet wat de personages zullen gaan doen. Er wordt geprobeerd om intriges toe te voegen zodat er genoeg spanning in zit en er af en toe onverwachte dingen gebeuren die er voor zorgen dat het een saaie bedoeling wordt. Toch slaagt regisseur Bradley King er onvoldoende in om dat de gehele speeltijd te doen, waardoor de gebeurtenissen tegen het einde net iets te ver gaan om echt te overtuigen. De hoofdrolspelers zetten niet echt hele memorable vertolkingen neer, wat ook niet helpt om de kijker de film in te trekken. Al met al niet de beste film die speelt met het concept tijd, maar voor fans van dit genre een enigszins vermakelijk tussendoortje.